Yeni Zelanda’nın Yüksek Bölgesinde Kalori Arayışı
Molesworth Yabanında Yiyecek Toplama Macerası
Yeni Zelanda’nın en büyük çiftliği olan ücra Molesworth Çiftliği’ne giden bir yolculuğa çıkarak kendimi beklenmedik bir şekilde azalan bir yiyecek kaynağıyla karşı karşıya buldum. Bu yanlış hesaplama, beni seyahatin heyecanını en üst düzeye çıkarmak için eski bir hile benimsemeye zorladı: arka ülkeye yeterli erzak almadan girmek.
Bu evcilleşmemiş yaban hayatının derinliklerine doğru bisiklet sürdükçe içimde bir coşku dalgası yükseldi. Karneye ayırma endişeleri buharlaşarak beni tek ve her şeyi kapsayan bir hedefle baş başa bıraktı: kalori bulmak. Dünya, her derenin ve çayırın geçim kaynağı potansiyeli taşıdığı geniş bir yiyecek toplama oyun alanına dönüştü.
Alabalık İçin Wairau Nehri’nde Balık Tutmak
İlk durağım, bol alabalık popülasyonuyla ünlü Wairau Nehri oldu. Bir olta atmaya karşı koyamadım ve beni çok sevindiren koca bir iki kiloluk alabalık yemi kaptı. Akşam yemeği güvenceye alınmıştı, yolculuğuma açlığım beni kemirirken ancak ruhum yükselerek devam ettim.
Nehir yukarısında, derin mavi bir gölde pusuya yatmış devasa bir alabalık gördüm. Devasa büyüklüğü ve anlaşılmaz doğası sabrımı zorladı ama pes etmeyi reddettim. Sonunda, çabalarım bir kiloluk bir avla ödüllendirildi; bu, Yeni Zelanda doğasının el değmemiş güzelliğinin bir kanıtıydı.
Eski Gökkuşağı Çiftliği Kapılarında
Eski Gökkuşağı çiftliğine yaklaşırken kapılardan beni karşılayan cana yakın genç bir kadınla karşılaştım. Birkaç yumurta istemekten kendimi alamadım ve o da cömertçe bana dört tane verdi, sarıları güneş kadar altındı.
Gece yaklaşırken kampımı Coldwater Creek kamp alanında kurdum. Uykuya dalarken midem ertesi günün maceraları için heyecanla gurulduyordu.
Giderek Yükselen Yaban Hayatı İçine Giriş
Şafak söktü ve etrafımı saran görkemli zirvelere sıcak bir ışık saçtı. Yolculuğuma devam ederek karşılaştığım sığır kapılarını açıp kapadım. Kapılardan birinin üzerindeki bir tabela, Molesworth Çiftliği’ni “Yeni Zelanda’nın yüksek bölge sınırındaki tüm güzelliği, kalp kırıklığını ve mücadeleyi kapsayan” bir yer olarak tanımlıyordu.
Gerçekten de, manzara ıssızlığıyla nefes kesiciydi. Granit-gri dağlar üzerime çöreklenmişti ve soğuk rüzgâr vadiler arasında sırlar fısıldıyordu. Yine de, bu sert güzelliğin ortasında kendimi bir coşku hissine kaptırmadan edemiyordum.
Bir Tesadüfi Karşılaşma ve Felsefi Bir Tartışma
Fowlers Kamp kulübesine doğru yola çıktığımda hava kötüye gitti. Buz gibi yağmur ve uluyan rüzgârlar beni sığınmak için içeri girmeye zorladı. Orada kulübeyi bitki araştırması yapan bir ekip devlet botanikçisiyle paylaştım.
Bir yudum viski içerken botanikçilerden biri Kyoto Protokolü hakkındaki düşüncelerini paylaştı ve karbon kredilerinin etkinliğini sorguladı. “Bu, kirletmeye devam edebilmemiz için diğer uluslara karbon almaları için ödeme yapmak gibi” dedi.
Açlığın Keyifleri ve Yiyecek Toplama Sanatı
Son ekmek dilimi yerken açlığın bana getirdiği tuhaf neşeyi düşünmeden edemedim. Karneye ayıracak yiyecek yokken, dünya tek bir arayışla basitleşti: kalori bulmak.
Bu yoksunluk halinde kendimi yol boyunca bulduğum yarım elmayı atmaya çekilirken buldum. Çakımla, kalan temiz kısımları kestim ve hayatımda yediğim en iyi elma çekirdeğinin tadını çıkardım.
Her dere ve çayır potansiyel bir geçim kaynağı haline geldi. Meyve, kök ve beni besleyebilecek başka şeyler aradım. Yiyecek toplama eylemi, beni yaban hayatını yeni bir yoğunlukla keşfetmeye iten, her şeyi kapsayan bir tutku haline gelmişti.
İyi Kazanılmış Bir Ziyafet
Sonunda, günler süren aralıksız yiyecek aramasından sonra, küçük bir nehirde umut verici bir göl fark ettim. Oltamı kurarken, sanki işaret verilirmiş gibi büyük bir alabalık yüzeye yükseldi. Hızlı bir atışla balığı oltaya taktım ve akşam yemeğim olacak iki kiloluk bir balık yakaladım.
Tarihi St. James çiftlik evinde alabalığı bütan ocağımda pişirdim. Basit bir yemekti ama şimdiye kadar yediğim en lezzetli ziyafet gibi tadı vardı. Açlığım giderilince, hiç olmadığı kadar hafif ve toprakla bağlantılı hissettim.
Yiyeceğin Bitmesinin Sağladığı Özgürlük
Sonuçta yemeğin bitmesi inanılmaz derecede özgürleştirici bir deneyim olduğunu kanıtladı. Modern hayatın tüm şımartmalarını ve karmaşıklıklarını ortadan kaldırdı ve beni net ve tatmin edici bir amaçla baş başa bıraktı: geçimimi sağlamak.
Bu macera bana becerikliliğin önemini, sadeliğin keyiflerini ve insanlık ile doğa arasındaki derin bağlantıyı öğretti. Molesworth vahşi doğasından çıktığımda, yiyecek kaynaklarımızın kırılganlığına ve topraktan geçinmenin güzelliğine karşı yeni bir takdir duygusu taşıyordum.
