Historia: Wzajemne oddziaływanie władzy i protestu
Niepokoje wewnętrzne i dyplomacja globalna
Tradycyjne analizy odprężenia między Stanami Zjednoczonymi a Związkiem Radzieckim skupiały się na polityce siłowej między tymi dwoma supermocarstwami. Jednak historyk Jeremi Suri twierdzi, że na dyplomację supermocarstw wpływały również wewnętrzne niepokoje, nie tylko w dużych miastach, takich jak Berkeley i Praga, ale także w Paryżu, Berlinie i Pekinie.
Suri twierdzi, że niepokoje wewnętrzne sprawiają, że przywódcy są bardziej skłonni do poszukiwania stabilności za granicą. Dzieje się tak dlatego, że obawiają się, że wewnętrzne niepokoje mogą osłabić ich władzę i legitymację. Z drugiej strony, siły globalne mogą również kształtować ruchy protestacyjne. Groźby nuklearne, impasy polityczne i intensywna propaganda ideologiczna mogą prowadzić do rosnących oczekiwań i narastającego rozczarowania wśród młodych obywateli na całym świecie.
Globalne zakłócenia w 1968 roku
Suri bada „globalne zakłócenia w 1968 roku”, okres charakteryzujący się szeroko zakrojonymi protestami przeciwko wojnie w Wietnamie i miejskimi zamieszkami w Stanach Zjednoczonych, a także rosnącymi falami młodzieńczego niezadowolenia w innych krajach. Okres ten pokazał bliski związek między wydarzeniami lokalnymi i globalnymi.
Znaczenie ładu społecznego i konsensusu
Suri twierdzi, że przywódcy polityczni na wszystkich szczeblach, nawet w społeczeństwach niedemokratycznych, są głęboko zaniepokojeni utrzymaniem porządku społecznego i budowaniem konsensusu dla swojej polityki. Uznają, że ich władza zależy od poparcia i współpracy obywateli.
Poprzedni historycy często przeoczyli ten związek, skupiając się zamiast tego na lokalnych kwestiach podczas badania historii lokalnej. Suri uważa, że to wąskie skupienie doprowadziło do zniekształconego zrozumienia wydarzeń historycznych.
Rekonceptualizacja spraw międzynarodowych
Celem pracy Suriego jest przeformułowanie badań nad sprawami międzynarodowymi w erze globalizacji. Twierdzi, że tradycyjne podejścia nie uwzględniały w sposób wystarczający wzajemnego oddziaływania sił krajowych i globalnych, a także znaczenia czynników społecznych i kulturowych w kształtowaniu polityki zagranicznej.
Podejście Suriego jest wysoce oryginalne i wymagające, ale ma potencjał, by zmienić nasze rozumienie stosunków międzynarodowych. Jest powszechnie uznawany za wiodącego uczonego w tej dziedzinie.
Polityczne, kulturowe i instytucjonalne czynniki
Suri podkreśla znaczenie zrozumienia czynników politycznych, kulturowych i instytucjonalnych, które wpływają na działania państwa. Uważa, że skuteczni przywódcy są w stanie połączyć sferę społeczną z polityczną, zmniejszając przepaść między zwykłymi obywatelami a decydentami.
Znajomość wielu języków przez Suriego pozwoliła mu przeprowadzić szeroko zakrojone badania archiwalne w różnych krajach. Dało mu to wyjątkową perspektywę na wzajemne oddziaływanie sił lokalnych i globalnych w wydarzeniach historycznych.
Wielonarodowość a tożsamość osobista
Wieloetniczne pochodzenie Suriego ukształtowało jego perspektywę jako historyka. Jego ojciec wyemigrował z Indii do Stanów Zjednoczonych, podczas gdy jego urodzona w Ameryce matka ma rosyjsko-polskie korzenie żydowskie. To zróżnicowane dziedzictwo dało mu głębokie zrozumienie złożoności tożsamości i wyzwań związanych z życiem w zglobalizowanym świecie.
Siła idei i osobistych doświadczeń
Badania Suriego są napędzane przez trzy główne pytania: Dlaczego ludzie robią to, co robią? W jaki sposób idee wpływają na zachowanie? I w jaki sposób niezamierzone konsekwencje wpływają na wydarzenia? Uważa, że idee i założenia mogą być głęboko osadzone w naszym światopoglądzie, czasami nawet bez naszej wiedzy.
Suri twierdzi, że osobiste doświadczenia mogą również mieć głęboki wpływ na proces decyzyjny. Podaje jako przykład Henry’ego Kissingera, temat swojej najnowszej książki. Doświadczenie Kissingera jako uchodźcy z nazistowskich Niemiec wpłynęło na jego podejście do stosunków międzynarodowych.
Łączenie historii społecznej i politycznej
Suri widzi siebie jako pomost między światem historii społecznej i politycznej. Bada interakcję idei, osobowości i instytucji w kształtowaniu wydarzeń historycznych. Wierzy, że władza polega ostatecznie na zdolności łączenia sfery społecznej i politycznej.
