Nauka o zmysłach

Mapa języka: powszechne panujące nieporozumienie

Każdy widział mapę języka, diagram języka z różnymi obszarami dla różnych smaków: słodkie z przodu, słone i kwaśne po bokach, gorzkie z tyłu. To ikoniczny obraz w badaniu smaku, ale jest błędny.

Kubki smakowe: jak działają

Kubki smakowe nie ograniczają się do określonych obszarów języka. Zamiast tego są rozmieszczone na całej jego powierzchni. Te receptory wykrywają cztery podstawowe smaki: słodki, słony, kwaśny i gorzki. Umami, wytrawny smak glutaminianu (znajdującego się w glutaminianie monosodowym, czyli MSG), jest obecnie uznawany za piąty podstawowy smak.

Progi percepcji smaku

Wrażliwość kubków smakowych różni się na języku. Czubek i krawędzie są szczególnie wrażliwe, ponieważ zawierają wiele kubków smakowych, narządów zmysłowych, które wykrywają smak. Jednak różnice w czułości są subtelne i wszystkie obszary języka mogą postrzegać wszystkie smaki.

Pochodzenie mapy języka

Mapa języka powstał w wyniku badania przeprowadzonego w 1901 roku przez niemieckiego naukowca Davida P. Häniga. Hänig zmierzył progi percepcji smaku wokół krawędzi języka. Jego wyniki wykazały, że różne części języka miały nieznacznie niższe progi dla niektórych smaków.

Jednak wykres pomiarów Häniga był bardziej interpretacją artystyczną niż dokładnym odwzorowaniem. Sprawiał wrażenie, że różne części języka są odpowiedzialne za różne smaki.

W latach czterdziestych XX wieku profesor psychologii na Uniwersytecie Harvarda Edwin G. Boring przekształcił wykres Häniga w swojej książce „Sensacja i percepcja w historii psychologii eksperymentalnej”. Wersja Boringa nie miała znaczącej skali, co doprowadziło do powstania mapy języka, jaką znamy dzisiaj.

Dowody naukowe przeciwko mapie języka

Liczne eksperymenty obaliły mapę języka. Na przykład badania wykazały, że wszystkie obszary jamy ustnej zawierające kubki smakowe, w tym język, podniebienie miękkie i gardło, są wrażliwe na wszystkie jakości smakowe.

Uszkodzenie nerwu strunowego bębenkowego, który dostarcza wrażenia smakowe do przedniej części języka, nie eliminuje zdolności do odczuwania słodkiego smaku. W rzeczywistości osoby z uszkodzonym nerwem strunowym bębenkowym mogą doświadczać wzmocnionej zdolności odczuwania słodkiego smaku.

Biologia molekularna i receptory smaku

Współczesna biologia molekularna również zaprzecza mapie języka. Naukowcy zidentyfikowali białka receptorowe na komórkach smakowych, które są odpowiedzialne za wykrywanie cząsteczek smaku. Receptory słodkiego smaku znajdują się w całych ustach, a nie tylko z przodu. Podobnie, receptory gorzkiego smaku znajdują się we wszystkich obszarach smaku.

Prawdziwy test

Najlepszym sposobem na obalenie mapy języka jest przeprowadzenie prostego eksperymentu. Zaparz filiżankę kawy, otwórz puszkę napoju gazowanego i dotknij czubka języka posolonym preclem. Szybko zorientujesz się, że Twój język może postrzegać wszystkie smaki, niezależnie od jego położenia.

Pomimo dowodów naukowych mapa języka utrzymuje się w powszechnej wiedzy i nadal jest nauczana w wielu klasach i podręcznikach. Jest to dowód na potęgę wizualnych reprezentacji i trudność w wykorzenianiu błędnych przekonań, gdy już się zakorzenią.