Rekreacja

Czarne plaże: azyl dla czarnej elity w czasach Jima Crowa

Powstanie czarnych plaż

W czasach Jima Crowa Afroamerykanie napotykali na poważną dyskryminację i ograniczony dostęp do miejsc publicznych. W odpowiedzi na to czarna elita utworzyła prywatne plaże jako ostoję przed segregacją.

Jedną z takich plaż była Highland Beach, założona w 1893 roku przez Charlesa Douglassa, syna abolicjonisty Fredericka Douglassa. Highland Beach, położone nad zatoką Chesapeake, stało się azylem dla wybitnych Afroamerykanów, w tym dla poety Paula Laurence’a Dunbara i działaczy na rzecz praw obywatelskich W.E.B. Du Bois i Bookera T. Washingtona.

Strategie ochrony Highland Beach

Aby chronić Highland Beach przed wkraczaniem białych deweloperów, jego właściciele stosowali kreatywne strategie prawne. Charles Douglass kupił ziemię od czarnoskórej rodziny, obchodząc klauzule rasowe, które uniemożliwiały sprzedaż nieruchomości osobom kolorowym. Później jego syn przekształcił Highland w samorządną gminę.

Pomimo tych środków pojawiły się oskarżenia o niewłaściwe wykorzystanie funduszy i stosowanie taktyk zastraszania w celu powstrzymania intruzów. Jednak ostatecznie taktyki te zachowały ekskluzywność społeczności.

Inne czarne plaże na zachodnim brzegu

Ekskluzywność Highland Beach doprowadziła do powstania innych czarnych plaż na zachodnim wybrzeżu Maryland. Carr’s Beach i Sparrow’s Beach, otwarte w latach dwudziestych i trzydziestych XX wieku, były mniej ekskluzywne niż Highland i Venice Beach. Organizowano tam publiczne koncerty z udziałem wykonawców podróżujących w ramach „Chitlin’ Circuit”, serii miejsc, które witały czarnoskórą publiczność i wykonawców.

Ograniczone możliwości rekreacji dla czarnoskórych mieszkańców miast

Podczas gdy czarne plaże zapewniały schronienie elicie, możliwości rekreacji dla czarnych mieszkańców miast były niewielkie. W Waszyngtonie otwarto plaże do pływania przeznaczone wyłącznie dla białych, ale czarni pływacy byli często wykluczani.

Jedyną publiczną plażą w Waszyngtonie otwartą dla czarnych pływaków był Anacostia Park, ale jego zaplecze było ograniczone, a wiele czarnoskórych dzieci utonęło podczas pływania w rzece Anacostia.

Upadek czarnych plaż

Wraz z uchwaleniem ustawy o prawach obywatelskich z 1964 roku czarni zaczęli odwiedzać desegregowane, niegdyś zarezerwowane dla białych lokale. Wiele czarnych plaż straciło na popularności i ostatecznie zostało wykupione przez białych deweloperów.

Dziś nieliczne pozostałe czarne plaże obsługują bardziej elitarne, uprzywilejowane czarne społeczności, które mają zasoby pozwalające na ochronę i zachowanie swoich społeczności.

Zachowanie historii czarnych nad zatoką Chesapeake

W ostatnich latach podejmowano działania w celu udokumentowania i zachowania historycznych miejsc dla czarnych nad zatoką Chesapeake.

Fundacja Blacks of the Chesapeake przechowuje artefakty przedstawiające role lokalnych Afroamerykanów w przemyśle morskim i owocach morza. Inicjatywa mapowania zatoki Chesapeake prowadzona przez National Trust for Historic Preservation identyfikuje i mapuje historyczne miejsca związane z czarnymi w celu ochrony gruntów.

Inne projekty mają na celu zachowanie niematerialnych aspektów historii czarnych nad zatoką Chesapeake. Program Urban Waterways w Anacostia Community Museum bada związek społeczności Waszyngtonu z rzeką Anacostia i podkreśla pracę aktywistów, którzy pracują nad poprawą zdrowia publicznego poprzez przywrócenie rzeki do pierwotnego stanu.

Wysiłki te uznają trwające dziedzictwo czarnych ludzi żyjących i kochających te miejsca, podkreślając znaczenie uznawania i zachowania różnorodnych sposobów, w jakie ludzie wchodzili w interakcje z zatoką Chesapeake na przestrzeni czasu.