Nowa Zelandia

W poszukiwaniu kalorii na nowozelandzkim High Country

Przygoda zbieracka w dziczy Molesworth

Wyruszając w podróż na odległą stację Molesworth, największą farmę w Nowej Zelandii, niespodziewanie stanąłem w obliczu kurczących się zapasów żywności. Ta pomyłka zmusiła mnie do zastosowania starej sztuczki, która maksymalizuje podekscytowanie podróżą: zapuszczania się w dzicz bez wystarczającej ilości prowiantu.

W miarę jak wjeżdżałem rowerem głębiej w tę nieokiełznaną dzicz, fala euforii ogarnęła mnie. Obawy o racjonowanie wyparowały, pozostawiając mnie z jednym, wszechogarniającym celem: znaleźć kalorie. Świat przekształcił się w ogromny plac zabaw do zbieractwa, gdzie każdy strumień i łąka kryły w sobie potencjał pożywienia.

Połów pstrągów w rzece Wairau

Moim pierwszym przystankiem była rzeka Wairau, słynąca z obfitej populacji pstrągów. Nie mogłem się oprzeć zarzuceniu wędki i ku mojej radości czteroipółkilogramowy pstrąg wziął przynętę. Z kolacją zabezpieczoną ruszyłem dalej, głód gryzł mnie, ale duch szy soaring.

Dalej w górę rzeki wypatrzyłem kolosalnego pstrąga czającego się w głębokim, błękitnym basenie. Jego ogromne rozmiary i nieuchwytny charakter wystawiły moją cierpliwość na próbę, ale odmówiłem poddania się. W końcu moje wysiłki zostały nagrodzone dwukilowym połowem, świadectwem dziewiczego piękna nowozelandzkiej dziczy.

U bram starej posiadłości Rainbow

Kiedy zbliżałem się do starej posiadłości Rainbow, przywitała mnie przyjazna młoda kobieta, która umożliwiła mi przejście przez bramę. Nie mogłem powstrzymać się od poproszenia o kilka jajek, a ona hojną ręką dała mi cztery, których żółtka były złociste jak słońce.

Zbliżał się zmierzch, więc rozbiłem obóz na polu namiotowym Coldwater Creek. Gdy odpływałem w sen, mój żołądek burczał z niecierpliwością na jutrzejsze przygody.

Zapuszczanie się w coraz bardziej dzikie tereny

Świt rozbłysł, rzucając ciepłą poświatę na otaczające mnie górujące szczyty. Kontynuowałem moją podróż, otwierając i zamykając bramy dla bydła, gdy na nie trafiałem. Plakat przy jednej z bram opisywał stację Molesworth jako obejmującą „całe piękno, rozpacz i wyzwania nowozelandzkiej granicy na wysokim kraju”.

Rzeczywiście, krajobraz zapierał dech w piersiach swoją pustką. Granitowo-szare góry górowały nade mną, a zimny wiatr szeptał sekrety przez doliny. Jednak pośród tego surowego piękna nie mogłem powstrzymać poczucia euforii.

Przygodne spotkanie i dyskusja filozoficzna

Gdy zmierzałem do chaty Fowlers Camp, pogoda się pogorszyła. Lodowaty deszcz i wyjące wiatry zmusiły mnie do szukania schronienia w środku. Tam dzieliłem chatę z zespołem rządowych botaników, którzy przeprowadzali inwentaryzację roślin.

Przy łyku whisky jeden z botaników podzielił się swoimi przemyśleniami na temat Protokołu z Kioto, kwestionując skuteczność kredytów węglowych. „To tak, jakby płacić innym krajom za pochłanianie węgla, żebyśmy mogli dalej zanieczyszczać” – powiedział.

Radości głodu i sztuka zbieractwa

Gdy zjadałem swój ostatni kawałek chleba, nie mogłem powstrzymać się od refleksji nad dziwnym uniesieniem, jakie przyniósł mi głód. Bez jedzenia do racjonowania świat uprościł się do jednego celu: znaleźć kalorie.

W tym stanie pozbawienia znalazłem się przy wyrzuconej połowie jabłka, którą odkryłem wzdłuż drogi. Swoim scyzorykiem wyciąłem pozostałe czyste kawałki i delektowałem się smakiem najlepszego ogryzka jabłka, jakiego kiedykolwiek jadłem.

Każdy strumień i łąka stały się potencjalnym źródłem pożywienia. Szukałem jagód, korzeni i wszystkiego innego, co mogłoby zapewnić mi pożywienie. Akt zbieractwa stał się wszechogarniającą pasją, która popychała mnie do eksplorowania dziczy z nową intensywnością.

Zasłużona uczta

W końcu, po dniach nieustannego zbieractwa, wypatrzyłem obiecującą miejscówkę na małej rzece. Gdy składałem swój wędkę, duży pstrąg wynurzył się na powierzchnię, jakby na zawołanie. Szybkim rzutem złapałem rybę i wylądowałem dwukilowego osobnika, który miał posłużyć mi za kolację.

Ugotowałem pstrąga na moim palniku butanowym w historycznej posiadłości St. James. To był prosty posiłek, ale smakował jak najpyszniejsza uczta, jaką kiedykolwiek jadłem. Z zaspokojonym głodem potoczyłem się do przodu, czując się lżejszy i bardziej związany z ziemią niż kiedykolwiek wcześniej.

Wyzwolenie płynące z wyczerpania zapasów żywności

W końcu wyczerpanie zapasów żywności okazało się niezwykle wyzwalającym doświadczeniem. Odarło mnie ze wszystkich przyjemności i zawiłości współczesnego życia, zostawiając mi jasny i satysfakcjonujący cel: znaleźć pożywienie.

Ta przygoda nauczyła mnie znaczenia zaradności, radości płynących z prostoty oraz głębokiej więzi między ludzkością a naturą. Gdy wyłaniałem się z dziczy Molesworth, niosłem ze sobą nowe docenienie kruchości naszych zapasów żywności i piękna życia z ziemi.