śmiech

Archiwum żartów Phyllis Diller: kopalnia śmiechu

Archiwum komiczki zawiera całe życie sprawdzonych puent

Phyllis Diller, legendarna komik, pozostawiła po sobie spuściznę śmiechu w formie swojego osobistego archiwum żartów, które obecnie znajduje się w Smithsonian National Museum of American History. To archiwum zawiera ogromną kolekcję bon motów i puent, które Diller skrupulatnie organizowała i selekcjonowała przez całą swoją karierę.

Marka humoru Diller

Humor Diller był znany z autoironii i ciętego dowcipu. Często żartowała z siebie, swojego męża-kanapowca i różnych aspektów codziennego życia. Jej żarty były zarówno mądre, jak i łatwe do zrozumienia, co sprawiało, że trafiały do odbiorców w każdym wieku.

Zbiór żartów

Zbiór żartów Diller jest świadectwem precyzji i organizacji jej komediowego umysłu. Każdy żart jest skrupulatnie skategoryzowany, z sekcjami od „Nauki” do „Seksu” i „Pogrzebów”. Ten system pozwalał Diller na szybki i łatwy dostęp do idealnego żartu na każdą okazję.

Proces edycji Diller

Diller wierzyła, że ostatecznym redaktorem jej materiału jest publiczność. Jeśli żart nie śmieszył, odrzucała go. Ten rygorystyczny proces edycji gwarantował, że do jej repertuaru trafiały tylko najlepsze i najbardziej skuteczne żarty.

Porady Diller dla początkujących komików

Porada Diller dla początkujących komików była prosta: „Wyjdź i spróbuj, a jeśli publiczność powie ci, że nie jesteś zabawny, wtedy zrezygnuj”. Podkreślała, jak ważne jest otrzymywanie informacji zwrotnej od publiczności i gotowość do dostosowania lub porzucenia materiału, który nie trafiał do odbiorców.

Żart, który nie wypalił

Pomimo sukcesu Diller czasami trafiały się żarty, które nie znajdowały uznania u publiczności. Jednym z takich żartów był ten o „najlepszej godzinie” jej męża, która trwała tylko półtorej minuty. Chociaż Diller uważała ten żart za zabawny, w przypadku pewnej grupy odbiorców nie wzbudził on śmiechu.

Dziedzictwo Diller

Archiwum żartów Phyllis Diller jest nie tylko kopalnią śmiechu, ale także cennym źródłem dla studentów komedii. Zapewnia wgląd w proces twórczy mistrzyni komedii i pokazuje znaczenie organizacji, edycji i informacji zwrotnych od publiczności w tworzeniu udanej komedii.

Interaktywna wystawa

Interaktywna wystawa Smithsonian poświęcona archiwum żartów Diller pozwala zwiedzającym poznać umysł komiczki i zobaczyć na własne oczy precyzję i dowcip, które towarzyszyły jej występom. Wystawa zawiera klipy audio i wideo, które ożywiają żarty Diller i demonstrują moc komedii w zabawianiu, prowokowaniu do myślenia i łączeniu się z publicznością na głęboko ludzkim poziomie.

Poważna sprawa

Chociaż komedia może wydawać się beztroskim zajęciem, Diller traktowała ją jako poważną sprawę i naukę. Roumiała znaczenie odpowiedniego momentu, sposobu przekazu i zaangażowania publiczności, i podchodziła do swojego rzemiosła z takim samym profesjonalizmem i poświęceniem jak każdy inny artysta.

Odzwierciedlenie amerykańskiego humoru

Archiwum żartów Phyllis Diller jest nie tylko świadectwem jej własnego komediowego geniuszu, ale także odzwierciedleniem ewolucji amerykańskiego humoru. Jej żarty uchwyciły ducha czasu, dając wgląd w normy społeczne i kulturowe Ameryki w połowie wieku.

Trwałe dziedzictwo

Dziedzictwo Phyllis Diller jako komiczki nadal inspiruje i bawi publiczność. Jej archiwum żartów jest trwałym pomnikiem jej dowcipu, etyki pracy i niezachwianego zaangażowania w rozśmieszanie ludzi.

Węże: Mistrzowie ruchu

Czy kiedykolwiek zastanawiałeś się, jak węże poruszają się po ziemi? Kiedyś naukowcy uważali, że węże odpychają się od skał i gałęzi, aby poruszać się do przodu. Jednak ostatnie badania wykazały, że sekret tkwi w ich łuskach. Łuski na brzuchu węży są zorientowane w taki sposób, że mogą zaczepiać się o nierówności w podłożu. Poprzez dociskanie części brzucha do ziemi, aby wykorzystać to tarcie, węże mogą wytworzyć wystarczającą dźwignię, aby popchnąć się do przodu.

Ptasie systemy ostrzegawcze

Sójkoszeki syberyjskie są znane z głośnych, skrzeczących odgłosów. Naukowcy odkryli, że odgłosy te to nie tylko reakcje wywołane paniką. W rzeczywistości sójkoszeki syberyjskie używają ponad 25 różnych odgłosów, z których każdy ma określone znaczenie. Odgłosy te mogą przekazywać informacje o typie drapieżnika znajdującego się w pobliżu (jastrząb lub sowa), stopniu zagrożenia, jakie stwarza, oraz o tym, czy sójkoszeki znajdujące się w pobliżu są spokrewnione.

Korzenie śnieżne: Unikalna adaptacja roślin

W górach Kaukazu naukowcy odkryli nieznany wcześniej typ struktury roślinnej zwany „korzeniami śnieżnymi”. Te korzenie wiją się przez pokrywę śnieżną, absorbując azot uwięziony w śniegu. Dzięki temu rośliny o korzeniach śnieżnych mają przewagę w krótkim okresie wegetacyjnym w ich surowym środowisku.

Początki śmiechu

Kiedy ludzie zaczęli się śmiać? Aby się tego dowiedzieć, naukowcy łaskotali młode osobniki ludzi, szympansów, bonobo, orangutanów i goryli. Dźwięki wydawane przez te małpy człekokształtne były tak podobne, że badanie wykazało, że początków ludzkiego śmiechu można doszukiwać się co najmniej 10 do 16 milionów lat wstecz, u naszego wspólnego przodka.

Wyraz winy na psim pysku

Czy kiedykolwiek zauważyłeś, że twój pies rzuca ci „wyraz winy” na pysk, kiedy go karcisz? Według badania przeprowadzonego przez psychologa Alexandrę Horowitz, wyraz ten nie jest reakcją na to, co pies zrobił, ale raczej na naganę ze strony jego właściciela. Psy przybierają wyraz winy nawet wtedy, gdy są całkowicie niewinne, co sugeruje, że jest to raczej wyuczona reakcja niż oznaka poczucia winy.

Kopalnia śmiechu: Archiwum żartów Phyllis Diller