Infrastruktura

Tunel bazowy św. Gotarda: cud inżynierii

Wyzwanie przekroczenia szwajcarskich Alp

Szwajcarskie Alpy, z ich wznoszącymi się szczytami i surowym terenem, od dawna stanowiły poważną barierę dla transportu. Przez wiele stuleci pociągi próbujące przekroczyć góry musiały zygzakiem wspinać się i zjeżdżać ze wzgórz, co sprawiało, że podróż była powolna i żmudna.

Wizja tunelu transalpejskiego

W połowie XX wieku inżynierowie zaczęli marzyć o śmiałym rozwiązaniu: tunelu, który przebiłby się przez serce Alp, umożliwiając pociągom przejazd pod górami. W 1947 roku urbanista Carl Eduard Gruner naszkicował pierwsze plany tego, co miało stać się tunelem bazowym św. Gotarda.

Budowa: kolosalne przedsięwzięcie

Budowa tunelu bazowego św. Gotarda rozpoczęła się na dobre w 1999 roku. Ogromne maszyny wiertnicze, każda o długości czterech boisk piłkarskich, drążyły sobie drogę przez skały pod górami. Przez 17 lat wydobyto wystarczająco dużo skał, aby pięć razy odbudować Wielką Piramidę w Gizie.

Najdłuższy i najgłębszy tunel kolejowy na świecie

Kiedy tunel bazowy św. Gotarda został otwarty w 2016 roku, pobił rekordy jako najdłuższy i najgłębszy tunel kolejowy na świecie. Rozciągający się na 35,5 mili i osiągający głębokość prawie półtora mili pod ziemią, tunel przewyższył poprzednich rekordzistów: japoński tunel Seikan i tunel pod kanałem La Manche łączący Wielką Brytanię i Francję.

Triumfy inżynieryjne i względy bezpieczeństwa

Budowa tak głębokiego i długiego tunelu stwarzała wiele wyzwań inżynieryjnych. Skała, przez którą przewiercono tunel, była niezwykle twarda, a wysokie ciśnienie i temperatury głęboko pod ziemią stanowiły poważne zagrożenia dla bezpieczeństwa.

Podczas fazy budowy tragicznie zginęło ośmiu pracowników. Aby złagodzić przyszłe ryzyko, inżynierowie zaprojektowali innowacyjne mechanizmy bezpieczeństwa, w tym ognioodporne drzwi, które może otworzyć dziecko i które wytrzymują ogromne ciśnienie przejeżdżających pociągów.

Korzyści dla transportu i zrównoważonego rozwoju

Tunel bazowy św. Gotarda zrewolucjonizował transport przez Alpy. Pociągi mogą teraz podróżować przez góry z prędkością do 150 mil na godzinę, co skraca czas podróży z Zurychu do Mediolanu o prawie połowę.

Tunel zwiększył również przewozy kolejowe, dzięki czemu są bardziej konkurencyjne w stosunku do ruchu ciężarówek na autostradach Europy. Zmniejszając zależność od ciężarówek, tunel przyczynia się do zmniejszenia emisji dwutlenku węgla i poprawy jakości powietrza.

Poza tunelem: wpływ gospodarczy i środowiskowy

Tunel bazowy św. Gotarda to nie tylko cud inżynierii, ale miał również głęboki wpływ na gospodarkę i środowisko regionu.

Tunel ułatwił handel i turystykę, przynosząc korzyści ekonomiczne społecznościom po obu stronach Alp. Zmniejszył również zatory drogowe i zanieczyszczenie powietrza, tworząc czystsze i zdrowsze środowisko.

Dziedzictwo innowacji i pomysłowości

Tunel bazowy św. Gotarda jest świadectwem ludzkiej pomysłowości i mocy inżynierii w przezwyciężaniu ogromnych wyzwań. To trwałe dziedzictwo, które będzie nadal służyć przyszłym pokoleniom, czyniąc podróże po Europie szybszymi, bardziej wydajnymi i bardziej zrównoważonymi.