Home Tags Posts tagged with "Archeologia"
Tag:

Archeologia

Historia

Skarb celtyckich monet Catillon II: odkryty ukryty skarb

by Zuzana
written by Zuzana

Skarb celtyckich monet Catillon II: odkryty ukryty skarb

Odkrycie i znaczenie

W 2012 roku amatorzy wykrywaczy metali Reg Mead i Richard Miles natknęli się na niezwykłe znalezisko na polu na brytyjskiej wyspie Jersey. Po latach poszukiwań odkopali ogromny skarb monet celtyckich i złotej biżuterii, później znany jako Skarb Catillon II.

To niezwykłe znalezisko, zawierające ponad 68 000 monet i liczne inne artefakty, jest około sześć razy większe niż jakikolwiek inny odkryty kiedykolwiek skarb celtycki. Jego znaczenie polega na potencjale rzucenia światła na historię, kulturę i gospodarkę ludu celtyckiego, który zamieszkiwał ten region w epoce żelaza.

Wykopaliska i konserwacja

Przez prawie trzy lata konserwatorzy z Jersey Heritage skrupulatnie oddzielali i czyszcili zawartość skarbu. Ten żmudny proces ujawnił skarbnicę artefaktów, w tym:

  • Monety celtyckie: Zdecydowaną większość skarbu stanowiły srebrne monety celtyckie, dostarczające cennych informacji na temat systemu monetarnego i działalności gospodarczej Coriosolitów, francuskiego plemienia celtyckiego, które prawdopodobnie zakopało skarb około 30-50 roku p.n.e.
  • Złote kolie na szyję: Te misterne elementy biżuterii, noszone na szyi lub jako bransolety, świadczą o umiejętnościach i kunszcie celtyckich metalurgów.
  • Szklane paciorki: Obecność szklanych paciorków sugeruje powiązania handlowe z innymi regionami, ponieważ wśród Celtów nie było powszechnie praktykowane szklarstwo.
  • Skórzany portfel i torba: Te organiczne artefakty dają wgląd w codzienne życie i kulturę materialną Coriosolitów.

Kontekst historyczny

Badacze uważają, że Skarb Catillon II został zakopany przez Coriosolitów, gdy uciekali przed inwazją rzymską na ich terytorium. Podbój Galii przez Juliusza Cezara, który obejmował obszar, na którym odkryto skarb, miał głęboki wpływ na plemiona celtyckie w regionie.

Skarb stanowi namacalne połączenie z tym burzliwym okresem w historii, dostarczając informacji na temat ówczesnej polityki i dynamiki militarnej.

Decyzja rządu i przyszłe perspektywy

Po oddzieleniu zawartości skarbu rząd Jersey stanął przed decyzją: czy zachować skarbnicę na wyspie, czy pozwolić na jej sprzedaż. W momencie odkrycia skarb był wyceniany na 10 milionów funtów.

Ostateczna decyzja należy do mieszkańców Jersey, którzy zagłosują, czy zachować ten bezcenny zabytek historyczny dla przyszłych pokoleń, czy pozwolić na jego rozproszenie w prywatnych kolekcjach.

Trwające badania i spuścizna

Skarb celtyckich monet Catillon II jest nadal przedmiotem badań i fascynacji. Naukowcy z różnych dziedzin badają monety, artefakty i powiązane dane, aby odkryć sekrety Coriosolitów i ich epoki.

To niezwykłe odkrycie nie tylko wzbogaciło naszą wiedzę o historii Celtów, ale także wzbudziło zainteresowanie opinii publicznej archeologią i znaczeniem ochrony naszego dziedzictwa kulturowego. Skarb Catillon II bez wątpienia będzie nadal zachwycał i inspirował kolejne pokolenia.

0 comment
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Archeologia

Lodowe opowieści: artefakty odsłaniają pradzieje Norwegii

by Peter
written by Peter

Antyczne artefakty wyłaniają się z topniejącego lodu w Norwegii

Odkrywanie 5000 lat historii

Wraz z topnieniem płata lodowego Langfonne w norweskich górach Jotunheimen, spowodowanym zmianami klimatu, odsłania się prawdziwy skarbiec starożytnych artefaktów, które rzucają światło na działalność człowieka w ciągu ostatnich 5000 lat.

Bogaty zapis polowań na renifery

Zespół badaczy z uniwersytetów w Cambridge, Oslo i Bergen odkrył 68 grotów strzał, niektóre z zamocowanymi grotami, pochodzących z epoki kamienia łupanego do średniowiecza. Te strzały, wykonane z materiałów takich jak kość, łupki, żelazo i muszle małży, stanowią dowód na polowania na renifery na tym obszarze przez tysiąclecia. Ponadto na lodzie znaleziono setki poroży i kości reniferów, co dodatkowo potwierdza teorię, że było to doskonałe miejsce do polowań.

Radiowęglowe datowanie odsłania przeszłość

Datowanie radiowęglowe odegrało kluczową rolę w określeniu wieku artefaktów. Najstarsze przedmioty, mające około 6000 lat, znaleziono w pobliżu dna płata lodowego, podczas gdy najnowsze, pochodzące sprzed około 1300 roku n.e., znaleziono bliżej powierzchni. Ten chronologiczny rozkład artefaktów daje unikalny wgląd w to, jak zmieniała się działalność człowieka w miarę wzrostu lub kurczenia się płata lodowego na przestrzeni czasu.

Zróżnicowane wzorce polowań na renifery

Badacze zaobserwowali zróżnicowane wzorce polowań na renifery na przestrzeni wieków. W niektórych okresach znajdowano wiele kości reniferów, ale niewiele strzał, co sugeruje, że zwierzęta te były prawdopodobnie zabijane przez drapieżniki, takie jak rosomaki. Natomiast w latach 600-1300 n.e. nastąpił znaczny wzrost liczby znalezisk strzał, podczas gdy materiał pochodzący z reniferów był skąpy. Okres ten pokrywa się z epoką Wikingów, kiedy ludzcy myśliwi mogli polować na dużą liczbę reniferów ze względu na ich futra i poroża, które były cennymi towarami.

Połączenia z odległymi krainami

Odkrycie grzebieni wykonanych z poroży reniferów w Danii w VIII wieku sugeruje, że w północnej Europie istniał dalekosiężny handel produktami związanymi z reniferami, który rozpoczął się wcześniej, niż wcześniej sądzono. To odkrycie potwierdza teorię, że nawet odległe miejsca były połączone z gospodarkami i społeczeństwami innych części Europy.

Okno na przeszłość

Topniejący płat lodowy w Langfonne zapewnił wyjątkową okazję do zbadania starożytnych zachowań człowieka i wpływu zmian klimatu na zabytki historyczne. Same artefakty, wraz z danymi uzyskanymi dzięki datowaniu radiowęglowemu, oferują cenne informacje na temat praktyk polowań na renifery, sieci handlowych i zmieniającego się krajobrazu regionu w ciągu ostatnich 5000 lat.

Zachowanie przeszłości dla przyszłości

Wraz z topnieniem lodu badacze ścigają się z czasem, aby udokumentować i zachować artefakty, zanim zostaną utracone na zawsze. Topniejący płat lodowy jest ponurym przypomnieniem o kruchości naszego dziedzictwa kulturowego i wadze podjęcia działań w celu złagodzenia zmian klimatu. Badając te starożytne artefakty, możemy lepiej zrozumieć naszą przeszłość i zapewnić, że przyszłe pokolenia docenią bogatą historię ukrytą pod lodem.

0 comment
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Archeologia

Zagadka „dziecięcych dłoni” z epoki kamienia: odciski jaszczurek czy ślady ludzi?

by Rosa
written by Rosa

Zagadka „dziecięcych dłoni” z epoki kamienia: odciski jaszczurek czy ślady ludzi?

Odkrywanie przeszłości: rekonstrukcja dowodów z epoki kamienia

Rekonstrukcja starożytnej historii jest trudnym przedsięwzięciem, szczególnie w przypadku wydarzeń, które miały miejsce tysiące lat temu. Naukowcy często polegają na dowodach fizycznych, aby złożyć przeszłość w całość, co prowadzi ich do badania różnych ścieżek. Antropolog Emmanuelle Honoré i jej zespół wyruszyli w niezwykłą podróż, która obejmowała mierzenie dziecięcych dłoni w szpitalu, aby rzucić światło na zagadkowe odkrycie.

Jaskinia tajemniczych odcisków dłoni

W 2002 roku odkryto Wadi Sûra II, skalny schron w Pustyni Zachodniej w Egipcie, znany jako „jaskinia bestii”. Jaskinia z piaskowca jest ozdobiona tajemniczymi obrazami i oznaczeniami, w tym licznymi konturami ludzkich dłoni, z których niektóre mają co najmniej 6000 lat. Wśród tych odcisków dłoni 13 wydawało się niezwykle małych, co sugeruje, że zostały wykonane przez małe dzieci.

Kwestionowanie pochodzenia: dziecięce dłonie czy ślady zwierząt?

Badając odciski dłoni, Honoré zakwestionowała, czy rzeczywiście były to odrysy dłoni dzieci z epoki kamienia. Współpracowała z naukowcami, aby porównać odciski z jaskini z pomiarami noworodków i wcześniaków. Wyniki wykazały, że odciski z jaskini nie były ludzkie.

Pojawienie się jaszczurek: przekonująca hipoteza

Honoré rozważała następnie innych kandydatów, w tym małpy i jaszczurki. Po dalszych badaniach jaszczurki okazały się najbardziej prawdopodobnym źródłem odcisków. Zespół znalazł uderzające podobieństwa między odciskami z jaskini a odciskami dłoni młodych krokodyli i waranów pustynnych, zwierząt często przedstawianych w innych malowidłach naskalnych w Saharze.

Znaczenie symboliczne: jaszczurki jako symbole religijne lub kulturowe

Naukowcy przypuszczają, że odciski jaszczurek mogły mieć symboliczne znaczenie dla ludzi z epoki kamienia. Jaszczurki były czczone w różnych kulturach na przestrzeni dziejów, często kojarzone z płodnością, ochroną i innymi pojęciami duchowymi. Zespół sugeruje, że odciski jaszczurek w jaskini mogły reprezentować ważne symbole religijne lub kulturowe.

Trwające badania i intrygujące możliwości

Chociaż odkrycia zespołu zdecydowanie popierają teorię, że odciski dłoni są odciskami jaszczurek, ostateczny dowód pozostaje nieuchwytny. Honoré przyznaje, że konieczne są dalsze badania, aby w pełni rozwikłać tę zagadkę. Identyfikacja odcisków gadów w jaskini dostarcza jednak nowych spostrzeżeń na temat sztuki i kultury epoki kamienia.

Natura i ludzie w światopoglądzie epoki kamienia

Odkrycie podkreśla wzajemne powiązania między ludźmi a naturą w epoce kamienia. Malowidła naskalne przedstawiają szeroką gamę zwierząt, co sugeruje, że ludzie byli głęboko świadomi swojego otoczenia i zamieszkujących je stworzeń. Odciski jaszczurek dodatkowo wspierają tę koncepcję, wskazując, że jaszczurki zajmowały ważne miejsce w kulturze epoki kamienia.

Odsłanianie przeszłości: nowe znaczenie i świeża intryga

Identyfikacja odcisków jaszczurek w Wadi Sûra II tchnęła nowe życie w „jaskini bestii”. Odsłania ukrytą warstwę znaczenia i intrygi, zapraszając nas do zastanowienia się nad wierzeniami i praktykami naszych starożytnych przodków. Chociaż tajemnica odcisków dłoni może nigdy nie zostać całkowicie rozwiązana, badania te dostarczają cennych informacji na temat fascynującego rozdziału historii ludzkości.

0 comment
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Archeologia

Kopalnia żelaza Nasca: sztuka zamiast wojny

by Rosa
written by Rosa

Wczesna ludność Ameryki wydobywała żelazo do celów artystycznych, a nie wojennych

Odkrycie kopalni żelaza Nasca

Antropolodzy dokonali przełomowego odkrycia w Andach na południu Peru: najstarszej znanej kopalni żelaza w Ameryce Południowej. Ta starożytna kopalnia, której powstanie datuje się na około 2000 lat, była eksploatowana przez lud Nasca przez ponad 1400 lat.

Dowody archeologiczne

W 2004 roku dr Kevin Vaughn z Uniwersytetu Purdue rozpoczął wykopaliska, odkrywając fragmenty ceramiki o charakterystycznych kolorach i wzorach. Te artefakty dostarczyły cennych wskazówek dotyczących wieku kopalni, co później potwierdzono metodą datowania radiowęglowego. Fragmenty ceramiki znajdują się obecnie w muzeum Narodowego Instytutu Kultury w Ica w Peru.

Ruda żelaza do celów artystycznych

Co ciekawe, lud Nasca nie używał wydobywanego żelaza do produkcji broni. Zamiast tego wykorzystywali rudę hematytu ​​do tworzenia żywych szkliw, barwników i farb do dekorowania ceramiki i innych przedmiotów. To odkrycie podważa długo utrzymywane przypuszczenie, że starożytne cywilizacje wykorzystywały żelazo przede wszystkim do celów wojennych.

Proces wydobycia żelaza Nasca

Kopalnia żelaza Nasca była niezwykłym osiągnięciem inżynieryjnym swoich czasów. Robotnicy usunęli ręcznie około 3700 ton ziemi, aby uzyskać dostęp do rudy hematytu. Kopalnia znajduje się naprzeciwko współczesnej kopalni żelaza, co sugeruje, że lud Nasca mógł nie wyczerpać starożytnej żyły.

Lud Nasca i żelazo

Lud Nasca był wysoko rozwiniętą i innowacyjną cywilizacją. Ich niechęć do używania żelaza do produkcji broni świadczy o ich wyjątkowych wartościach kulturowych i wrażliwości artystycznej. Wykorzystanie rudy żelaza do celów artystycznych odzwierciedla nacisk, jaki lud Nasca kładł na piękno i kreatywność.

Znaczenie odkrycia

Odkrycie kopalni żelaza Nasca ma ważne znaczenie dla naszego zrozumienia starożytnych cywilizacji amerykańskich. Podważa ono tradycyjny pogląd, że żelazo było wykorzystywane głównie do celów wojennych, i ujawnia różnorodne i kreatywne zastosowania tego cennego surowca.

Dodatkowe spostrzeżenia

  • Wykorzystanie rudy żelaza przez lud Nasca do celów artystycznych sugeruje, że mieli oni głębokie zrozumienie metalurgii i jej potencjalnych zastosowań.
  • Odkrycie kopalni żelaza dostarcza nowych informacji na temat organizacji gospodarczej i społecznej cywilizacji Nasca.
  • Niechęć ludu Nasca do wytwarzania broni z żelaza może mieć związek z ich pacyfistycznymi przekonaniami lub skupieniem na zajęciach artystycznych.
  • Kopalnia żelaza Nasca jest świadectwem pomysłowości i artyzmu starożytnych cywilizacji amerykańskich.
0 comment
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Nieskategoryzowane

Pompeje: upadek i odrodzenie starożytnego miasta

by Peter
written by Peter

Pompeje: Upadek i odrodzenie starożytnego miasta

Burzliwa historia Pompejów

Pompeje, niegdyś kwitnące rzymskie miasto, przez długi okres chyliły ku upadkowi z powodu zaniedbania, korupcji i klęsk żywiołowych. Katastrofalna erupcja Wezuwiusza w 79 r. n.e. pogrzebała miasto pod popiołem i pumeksem, konserwując je na wieki. Jednak mimo swojego historycznego znaczenia Pompeje uległy znacznemu pogorszeniu w ostatnich dziesięcioleciach.

Rozkwit Herkulanum

W przeciwieństwie do zmagań Pompejów, sąsiednie miasto Herkulanum doświadczyło niezwykłego odrodzenia. Dzięki partnerstwu publiczno-prywatnemu Projekt Konserwacji Herkulanum zainwestował znaczne środki w odrestaurowanie i zachowanie starożytnych ruin. Projekt ten skutecznie rozwiązał problem uszkodzeń spowodowanych przez wodę, ustabilizował struktury i odrestaurował freski oraz artefakty.

Walka Pompejów o przetrwanie

Z drugiej strony Pompeje były nękane przez niewłaściwe zarządzanie i korupcję. Środki awaryjne przeznaczone na renowację zostały roztrwonione na niepotrzebne projekty. Brak wykwalifikowanego personelu na miejscu i niewystarczający system odwodnienia pogłębiły jego niszczenie.

Publiczny sprzeciw i interwencja UNESCO

Żałosny stan Pompejów wywołał oburzenie opinii publicznej i zaniepokojenie międzynarodowe. UNESCO ostrzegło, że miejsce to może zostać wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa w Zagrożeniu, jeśli nie zostaną poczynione znaczne postępy w jego ochronie.

Renowacja i innowacja

W odpowiedzi na kryzys włoski rząd uruchomił Wielki Projekt Pompeje z dofinansowaniem UE. Ta inicjatywa ma na celu odrestaurowanie zagrożonych budynków, poprawę odwodnienia i ulepszenie doświadczeń odwiedzających. Zastosowanie zaawansowanych technologii, takich jak tomografia rentgenowska z kontrastem fazowym, pozwala na odczytanie starożytnych tekstów i odrestaurowanie uszkodzonych artefaktów.

Wyzwania i przyszłe perspektywy

Pomimo tych wysiłków Pompeje stoją w obliczu ciągłych wyzwań. Niezbędne są ciągła czujność i presja ze strony opinii publicznej, aby zapewnić kontynuację prac restauracyjnych. Eksperci sugerują model partnerstwa publiczno-prywatnego podobny do modelu Herkulanum jako potencjalne rozwiązanie dla długoterminowej zrównoważoności.

Znaczenie Pompejów

Pompeje zapewniają wyjątkowy wgląd w codzienne życie i kulturę starożytnego Rzymu. Zachowane ulice, budynki i artefakty oferują nieocenione informacje o przeszłości. Ochrona Pompejów jest niezbędna nie tylko ze względu na ich znaczenie historyczne, ale także jako przypomnienie o znaczeniu ochrony dziedzictwa i lekcjach, których możemy się nauczyć z błędów przeszłości.

Dziedzictwo Pompejów

Wzrost i upadek Pompejów oraz trwające wysiłki na rzecz ich ożywienia służą jako przejmujące przypomnienie o kruchości i odporności naszego dziedzictwa kulturowego. Poprzez przyjęcie innowacji, zajęcie się niewłaściwym zarządzaniem i wspieranie partnerstw możemy zapewnić, że przyszłe pokolenia będą nadal zachwycać się tym starożytnym skarbem.

0 comment
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Nieskategoryzowane

Uncovering the Secrets of an Ancient Egyptian Rest House: A Window into Military History

by Peter
written by Peter

Starożytny egipski dom wypoczynkowy rzuca światło na kampanie wojskowe

Odkrycie starożytnego domu wypoczynkowego

Archeolodzy odkryli pozostałości starożytnego „domu wypoczynkowego” w północnej części Półwyspu Synaj, który mógł służyć jako schronienie dla wojsk faraona Totmesa III ponad trzy i pół tysiąca lat temu. Odkrycia dokonano na stanowisku archeologicznym Tel Habwa, na północny wschód od Kairu.

Dowody na panowanie Totmesa III

Hieroglificzna inskrypcja znaleziona na budowli wskazuje, że pochodzi ona z czasów XVIII dynastii starożytnego Egiptu, a dokładniej z okresu panowania Totmesa III, który rządził w latach 1479-1425 p.n.e. Układ architektoniczny budynku, w tym dwie sale wsparte wapiennymi kolumnami i kilka połączonych pomieszczeń, sugeruje, że był on wykorzystywany jako królewski dom wypoczynkowy.

Strategiczne położenie przy Drodze Horusa

Dom wypoczynkowy znajduje się niedaleko początku „Drogi Horusa”, starożytnej egipskiej ścieżki, która ciągnęła się przez Półwysep Synaj i zawierała wiele budowli wojskowych. Ta strategiczna lokalizacja sugeruje, że budynek był wykorzystywany przez armię Totmesa III podczas jednej z jego kampanii mających na celu rozszerzenie granic egipskiego imperium na wschód.

Artefakty i cechy architektoniczne

Naukowcy znaleźli również kamienne progi przy wejściach do budynku oraz otaczający mur z główną bramą skierowaną na wschód, co wskazuje, że dom wypoczynkowy został później ufortyfikowany. Artefakty odkryte na zewnątrz budynku, takie jak ceramika i przedmioty z imieniem Totmesa, pomogły naukowcom określić jego wiek.

Znaczenie dla zrozumienia historii wojskowości

Odkrycie domu wypoczynkowego jest uważane za kluczowe dla rzucenia światła na historię wojskowości Egiptu, szczególnie w regionie Synaju w okresie Nowego Państwa. Stanowi rzadki dowód na wyzwania logistyczne, z jakimi borykały się starożytne egipskie armie podczas swoich kampanii.

Późniejsze wykorzystanie jako cmentarz

Po okresie Nowego Państwa dom wypoczynkowy był wykorzystywany jako cmentarz. Archeolodzy odkryli naczynia służące do grzebania dzieci z okresu od XXI do XXV dynastii. Na terenie stanowiska odkryto również niewielką ceramiczną tabliczkę z imieniem Amasisa, faraona XXVI dynastii, który panował w latach 570-526 p.n.e., co wskazuje na ciągłe użytkowanie tego miejsca przez kilka stuleci.

Kontekst historyczny: okres Nowego Państwa

Okres Nowego Państwa, który rozpoczął się około 1550 r. p.n.e., był czasem stabilności i dobrobytu dla starożytnego Egiptu. Obejmował on XVIII, XIX i XX dynastie i był świadkiem znacznej ekspansji militarnej pod rządami Totmesa III i innych faraonów.

Znaczenie odkryć archeologicznych

Odkrycia archeologiczne, takie jak dom wypoczynkowy w Tel Habwa, dostarczają cennych informacji na temat codziennego życia, strategii wojskowych i praktyk kulturowych starożytnych cywilizacji. Pomagają nam lepiej zrozumieć złożoną historię społeczeństw ludzkich i powiązania między różnymi kulturami i okresami czasu.

0 comment
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Sztuka archeologiczna

Terakotowe skarby odkryte w antycznej Myrze: podróż w przeszłość

by Kim
written by Kim

Odkryto terakotowe skarby w starożytnej Myrze: podróż w czasie

Odkrycie figurek terakotowych

Tureccy archeolodzy dokonali niezwykłego odkrycia w starożytnym mieście Myra, odkopując ponad 50 figurek terakotowych pochodzących z okresu hellenistycznego (około 323-31 r. p.n.e.). Te wykwintne rzeźby, misternie wykonane i pieczołowicie pomalowane, dają wgląd w sztukę i wierzenia starożytnej cywilizacji.

Figurki, z których każda ma zaledwie kilka centymetrów wysokości, przedstawiają różnorodne tematy, w tym ludzi, bogów i zwierzęta. Barany, jeźdźcy, kobiety z dziećmi i chłopiec niosący owoce są wśród postaci ludzkich, podczas gdy mityczne postacie takie jak Leto, Artemida, Apollo i Herakles reprezentują sferę boską.

Konserwacja i znaczenie

Cudem niektóre figurki nadal noszą ślady żywych pigmentów, które je niegdyś zdobiły, ukazując odcienie czerwieni, błękitu i różu. Ta niezwykła konserwacja dostarcza cennych informacji na temat ubioru i zwyczajów starożytnej Myry.

Nevzat Çevik, główny archeolog z Uniwersytetu Akdeniz, wyraził swoje zdumienie odkryciem, opisując je jako „nieoczekiwaną, wielką niespodziankę”. Uważa, że figurki te oferują wyjątkową okazję do nawiązania kontaktu ze starożytnymi mieszkańcami Myry, tak jakby „zmartwychwstali i przebiegli przez tunel czasu” do dnia dzisiejszego.

Wykopaliska i artefakty

Figurki zostały odkryte podczas wykopalisk rzymskiego teatru miejskiego i starszego teatru hellenistycznego znajdującego się pod nim. Oprócz figurek terakotowych zespół odkrył także wiele innych artefaktów, w tym przedmioty ceramiczne, brązowe, ołowiane i srebrne, rozrzucone wokół teatru hellenistycznego.

Myra: skrzyżowanie kultur

Myra, strategicznie położona u ujścia rzeki Andriacus na południowym wybrzeżu Turcji, przez wieki prosperowała jako ważne śródziemnomorskie miasto portowe. Wpadła pod panowanie różnych regionalnych potęg, w tym Persów, Licyjczyków i Rzymian.

Bogata historia miasta jest widoczna w jego imponującym teatrze rzymskim, zbudowanym w III wieku naszej ery, oraz jego ikonicznych grobowcach wykutych w skale, wyrzeźbionych w zboczach wzgórz między V a III wiekiem p.n.e. Te wyszukane grobowce, często przypominające drewniane domy i świątynie, są świadectwem architektonicznych osiągnięć starożytnej Myry.

Wykopaliska i plany na przyszłość

Wykopaliska w Myrze trwają od ponad dekady, rzucając światło na przeszłość miasta. Tego lata koordynatorzy projektu sprowadzili na miejsce w dystrykcie Demre w Antalyi zespół badaczy i pracowników, co doprowadziło do odkrycia figurek terakotowych.

Zespół nadal składa ze sobą fragmenty kolejnych figurek, planując przekazać je Muzeum Cywilizacji Licyjskich w Demre w celu publicznej ekspozycji. Te terakotowe skarby niewątpliwie wzbogacą naszą wiedzę o starożytnej Myrze i szerszej historii archeologii Anatolii.

0 comment
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Archeologia

Fragments of Ancient Egyptian 'Book of the Dead’ Reunited After Centuries: Unraveling Funerary Secrets

by Rosa
written by Rosa

Fragmenty starożytnego egipskiego „Księgi umarłych” zjednoczone po wiekach

Odkrycie i ponowne zjednoczenie

Naukowcy cyfrowo połączyli dwa fragmenty 2300-letniego lnianego bandaża mumii pokrytego hieroglifami ze starożytnej egipskiej „Księgi umarłych”. Fragmenty, pochodzące pierwotnie z tego samego zwoju, były rozproszone po muzeach na całym świecie.

Kiedy pracownicy Getty Research Institute (GRI) w Los Angeles zobaczyli zdjęcia zdigitalizowanego fragmentu przechowywanego w Teece Museum of Classical Antiquities na University of Canterbury (UC) w Nowej Zelandii, zdali sobie sprawę, że część z ich zbiorów idealnie pasuje do fragmentu z UC.

Znaczenie „Księgi umarłych”

„Księga umarłych”, zbiór tekstów pogrzebowych, miała prowadzić zmarłych przez życie pozagrobowe. Zawierała zaklęcia, modlitwy i ilustracje przedstawiające podróż i wyzwania, którym dusza musiała stawić czoła w zaświatach.

Pochodzenie fragmentów

Zjednoczone fragmenty pochodzą z serii bandaży, którymi owinięto mężczyznę o imieniu Petosiris. Fragmenty lnu są rozproszone po muzeach i prywatnych kolekcjach na całym świecie.

Fragment z UC pochodzi ze zbiorów Charlesa Augustusa Murraya, brytyjskiego konsula generalnego w Egipcie w latach 1846-1853. Później stał się własnością brytyjskiego urzędnika sir Thomasa Phillipsa. Uniwersytet nabył len na aukcji Sotheby’s w Londynie w 1972 roku.

Starożytne egipskie praktyki pogrzebowe

Starożytni Egipcjanie wierzyli, że zmarli potrzebują dóbr materialnych w swojej podróży do i w życiu pozagrobowym. Sztuka w piramidach i grobowcach przedstawiała sceny ofiar, zapasów, sług i innych rzeczy niezbędnych w życiu pozagrobowym.

Ewolucja tekstów pogrzebowych

Starożytne egipskie teksty pogrzebowe pojawiły się po raz pierwszy na ścianach grobowców w okresie Starego Państwa (ok. 2613-2181 p.n.e.). Początkowo tylko rodziny królewskie w starożytnej nekropolii Sakkara mogły mieć wyryte na swoich grobach tzw. Teksty Piramid.

Z biegiem czasu zwyczaje pogrzebowe uległy zmianie, a wersje Tekstów Trumiennych – późniejszej adaptacji Tekstów Piramid – pojawiły się na sarkofagach osób nierodowych. W okresie Nowego Państwa (ok. 1539-1075 p.n.e.) „Księga umarłych” stała się dostępna dla wszystkich, którzy mogli sobie pozwolić na jej kopię.

Nadzieja na dalsze spostrzeżenia

Uczeni mają nadzieję, że nowo połączone fragmenty ujawnią więcej informacji o starożytnych egipskich praktykach pogrzebowych. „Historia, podobnie jak całun, jest powoli składana do kupy” – mówi Terri Elder, kuratorka w Teece Museum.

Cyfrowe ponowne zjednoczenie tych fragmentów daje badaczom cenną okazję do dokładniejszego zbadania „Księgi umarłych” i uzyskania wglądu w wierzenia i zwyczaje starożytnego egipskiego społeczeństwa.

0 comment
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Paleontologia

Demaskowanie „dinozaurów” z mostu Kachina: Badania naukowe

by Rosa
written by Rosa

Demaskowanie „dinozaurów” z mostu Kachina: Badania naukowe

Wydarzenie wymierania dinozaurów

Około 65,5 mln lat temu katastrofalne wydarzenie eksterminacji zgładziło zdecydowaną większość dinozaurów. Ich pozostałości, w tym kości i skamieniałości, dostarczyły cennych informacji na temat prehistorycznej przeszłości Ziemi.

Twierdzenia kreacjonistów młodej Ziemi

Pomimo przeciwnych dowodów naukowych, niektórzy kreacjoniści młodej Ziemi twierdzą, że ludzie i dinozaury współistniały w ciągu ostatnich 6000 lat. Argumentują, że starożytne kultury przedstawiały dinozaury w swojej sztuce, w tym w petroglifach i rzeźbach.

Petroglify z mostu Kachina

Jednym z najbardziej znanych przykładów rzekomych rzeźb dinozaurów jest petroglif na moście Kachina w Narodowym Pomniku Naturalnych Mostów w Utah. Kreacjoniści twierdzą, że ten petroglif przedstawia dinozaura zauropoda podobnego do apatozaura.

Pareidolia i „dinozaurzy” petroglif

Jednak analiza naukowa wykazała, że „dinozaurzy” petroglif nie jest pojedynczą, umyślną rzeźbą zwierzęcia. Zamiast tego jest to zbiór różnych rzeźb i plam błota, które przypominają dinozaura tylko tym, którzy są skłonni to tak postrzegać. Zjawisko to znane jest jako pareidolia, czyli tendencja do postrzegania znaczących wzorów lub kształtów tam, gdzie w rzeczywistości nie istnieją.

Demaskowanie innych „dinozaurzych” rzeźb

Oprócz domniemanego zauropoda, kreacjoniści twierdzili również, że zidentyfikowali trzy inne rzeźby dinozaurów na moście Kachina. Jednak paleontolodzy obalili również te twierdzenia. Jeden „dinozaur” był po prostu plamą błota, inny był złożeniem nie-zwierzęcych petroglifów, a trzeci był niczym więcej niż zagadkową bazgrołą.

Pochodzenie petroglifów

Petroglify na moście Kachina nie zostały celowo stworzone jako oszustwa lub mistyfikacje. Zostały wyrzeźbione przez ludzi, którzy mieszkali w tym regionie w przeszłości. Jednak nie ma dowodów sugerujących, że którykolwiek z petroglifów przedstawia rzeczywiste zwierzęta, żywe lub wymarłe.

Rola błędnej interpretacji

Kreacjoniści błędnie zinterpretowali petroglify z mostu Kachina z powodu swojego błędu konfirmacji, czyli tendencji do poszukiwania i interpretowania informacji, które wspierają ich istniejące przekonania. To skrzywienie może prowadzić do błędnej interpretacji zjawisk naturalnych, takich jak formacje skalne lub kształty chmur, jako dowodu na wydarzenia nadprzyrodzone lub paranormalne.

Znaczenie analizy naukowej

Analiza naukowa oparta na obiektywnej obserwacji i rygorystycznych metodach jest niezbędna do interpretacji sztuki naskalnej i innych historycznych artefaktów. Może pomóc odróżnić prawdziwe przedstawienia zwierząt od iluzji pareidolicznych. Ta analiza odegrała kluczową rolę w obaleniu twierdzeń o rzeźbach dinozaurów na moście Kachina.

Unikanie błędu potwierdzenia

Aby uniknąć błędu potwierdzenia i zapewnić dokładne interpretacje sztuki naskalnej, ważne jest, aby:

  • Być świadomym własnych uprzedzeń i założeń.
  • Rozważyć alternatywne wyjaśnienia zaobserwowanych wzorców.
  • Skonsultować się z ekspertami w odpowiednich dziedzinach, takich jak paleontologia lub archeologia.
  • Polegać na dowodach naukowych, aby poprzeć swoje wnioski.

Wniosek

Petroglify z mostu Kachina są fascynującym przykładem tego, jak pareidolia i błąd konfirmacji mogą prowadzić do błędnej interpretacji starożytnej sztuki. Analiza naukowa wykazała, że na moście nie ma rzeźb dinozaurów, a domniemane „dinozaurze” petroglify są jedynie zbiorem niezwiązanych ze sobą rzeźb i plam błota. To studium przypadku podkreśla znaczenie krytycznego myślenia i obiektywnej analizy w interpretowaniu historycznych artefaktów i zrozumieniu przeszłości.

0 comment
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Nieskategoryzowane

Ukryte kule muszkietowe rzucają nowe światło na powstanie jakobitów

by Peter
written by Peter

Powstanie jakobitów: odkryto ukryte kule muszkietowe

Tło: powstanie jakobitów

W 1745 r. Karol Edward Stuart, znany jako przystojny książę Charlie, próbował odzyskać brytyjski tron dla wygnanej dynastii Stuartów. Wspierani przez znaczną armię górali jakobici odnieśli początkowe zwycięstwa, ale ostatecznie zostali pokonani przez większe siły angielskie w bitwie pod Culloden w 1746 r.

Odkrycie kul muszkietowych

W 2022 r. archeolodzy amatorzy z grupy Conflicts of Interest Battlefield Archaeology Group odkryli ukryty skład kul muszkietowych w szkockich Highlands. Odkrycia dokonano w pobliżu Loch nan Uamh, posiadłości niegdyś należącej do Alasdaira MacMhaighstir Alasdaira, nauczyciela języka gaelickiego przystojnego księcia Charliego.

Znaczenie odkrycia

Kule muszkietowe wraz z innymi artefaktami, takimi jak monety i guziki, dostarczają cennych informacji na temat powstania jakobitów. Transport pochodzący z Francji przybył zbyt późno, by pomóc siłom jakobickim. Niemniej jednak potwierdza on wsparcie Ludwika XV dla sprawy Stuartów i podkreśla środki podjęte przez rząd brytyjski w celu stłumienia ruchu jakobickiego po Culloden.

Francuskie wsparcie dla jakobitów

Przed bitwą pod Culloden Francja udzieliła jakobitom pomocy finansowej i wojskowej. Oprócz kul muszkietowych Francuzi wysłali również pieniądze, które zostały przechwycone przez Royal Navy. Działania te dowodzą strategicznego znaczenia powstania jakobitów w kontekście szerszej wojny o sukcesję austriacką.

Następstwa powstania

Po klęsce pod Culloden przystojny książę Charlie uciekł do Francji. Rząd brytyjski wdrożył surową politykę mającą na celu rozbicie systemu klanów górskich i wyeliminowanie sprawy jakobickiej. Polityka ta obejmowała rozbrojenie górali, tłumienie kultury gaelickiej i zachęcanie do emigracji.

Kule muszkietowe a Culloden

Kule muszkietowe odkryte przez grupę Conflicts of Interest nigdy nie zostały wystrzelone. Są tego samego kalibru, co te dostarczone przez francuskie statki w kwietniu 1746 r., zaledwie dwa tygodnie po bitwie pod Culloden. Sugeruje to, że transport miał na celu wzmocnienie sił jakobickich, ale przybył zbyt późno, by być użytecznym.

Znaczenie archeologiczne

Odkrycie kul muszkietowych stanowi istotny znalezisko archeologiczne, które rzuca światło na materialne aspekty powstania jakobitów. Dostarcza namacalnych dowodów na francuskie wsparcie dla sprawy Stuartów i desperackich środków podjętych przez jakobitów w celu zapewnienia sobie zwycięstwa.

Zachowanie i ochrona

Kule muszkietowe i inne artefakty zostały zgłoszone do Treasure Trove w Szkocji, które zajmuje się ochroną odkryć archeologicznych. Zapewni to ich zachowanie i dostępność dla przyszłych pokoleń badaczy i historyków.

0 comment
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Newer Posts
Older Posts