Archeologia

Południowa trasa wyjścia z Afryki: Dowody i kontrowersje

Exodus człowieka współczesnego z Afryki

Człowiek współczesny wyewoluował w Afryce około 200 000 lat temu. Ostatecznie rozprzestrzenił się, zasiedlając resztę świata. Najbardziej oczywistą drogą wyjścia z Afryki wydaje się północny Egipt, Półwysep Synaj, a następnie współczesny Izrael i Jordania. Jednak najnowsze badania sugerują, że mogła istnieć także alternatywna ścieżka, znana jako trasa południowa.

Hipoteza trasy południowej

Hipoteza trasy południowej zakłada, że ludzie opuścili Afrykę od strony Rogu Afryki, przeprawili się przez Morze Czerwone i dotarli do południowej Arabii. Dowody genetyczne i archeologiczne wskazują, że ta trasa była potencjalną alternatywą dla szlaku północnego. Ludzie mogli dotrzeć do Azji między 80 000 a 60 000 lat temu, a następnie dotrzeć do Europy dziesiątki tysięcy lat później.

Dowody archeologiczne

W 2023 roku badacze odkryli narzędzia kamienne w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, w stanowisku archeologicznym zwanym Jebel Faya, zaledwie 35 mil od Zatoki Perskiej. Narzędzia te, w tym ręczne siekiery i skrobaki, datowane są na 125 000 lat. Odkrycie to sugeruje, że wczesni ludzie byli obecni w południowo-wschodniej Arabii znacznie wcześniej, niż wcześniej sądzono. Nadal jednak nie jest jasne, czy ci ludzie badali dalej, czy też pozostali w tym rejonie.

Dowody geologiczne

Geolodzy również przyczynili się do zrozumienia trasy południowej. Arabia, obecnie rozległa pustynia, przez całą historię doświadczała naprzemiennych cykli pustyni i sawanny. Badając starożytne środowisko, geolodzy zidentyfikowali „okna możliwości”, w których ludzie mogliby rozprzestrzenić się na Arabię, gdy była ona gościnną sawanną.

Osady w południowo-zachodniej Arabii Saudyjskiej wskazują na obecność płytkich słodkowodnych jezior w tym regionie 80 000, 100 000 i 125 000 lat temu, co sugeruje bardziej wilgotny klimat. Te sprzyjające warunki sprzyjałyby rozprzestrzenianiu się ludzi wzdłuż trasy południowej do Azji.

Przeprawa przez Morze Czerwone

Morze Czerwone stanowi znaczną przeszkodę dla rozprzestrzeniania się człowieka z Afryki do Arabii. Jednak podobnie jak klimat Arabii, Morze Czerwone nie pozostało statyczne. Jego poziom morza zmieniał się w czasie z powodu topnienia i tworzenia się pokryw lodowych oraz aktywności tektonicznej.

Badania starożytnych zapisów poziomu morza i topografii dna morskiego ujawniają, że w ciągu ostatnich 400 000 lat nigdy nie było mostu lądowego łączącego Afrykę i południową Arabię. Jednak w ciągu ostatnich 150 000 lat były okresy, kiedy kanał oddzielający dwa lądy miał szerokość mniejszą niż 2,5 mili.

Przy tak wąskich przeprawach ludzie nie potrzebowaliby wyrafinowanych łodzi czy technologii żeglarskiej. Wystarczyłyby proste tratwy. Co więcej, te sprzyjające okresy pokrywają się z okresami sprzyjających warunków środowiskowych w Arabii.

Pozostałe pytania i przyszłe badania

Ustanowienie trasy południowej jako dobrze ugruntowanej drogi rozprzestrzeniania się ludzi współczesnych wymaga dalszych badań. Dodatkowe odkrycia skamieniałości i narzędzi kamiennych dostarczyłyby cennych informacji. Jednak badania archeologiczne w tym regionie z tego okresu są ograniczone ze względu na trudności związane z pracą w terenie.

Pomimo tych wyzwań, zbieżne dowody na istnienie trasy południowej mogą zachęcić więcej archeologów i paleoantropologów do eksploracji południowej Arabii, podążając śladami naszych starożytnych przodków.

Znaczenie trasy południowej

Trasa południowa wyjścia z Afryki stanowi alternatywny szlak rozprzestrzeniania się człowieka z kontynentu. Jej wykonalność sugeruje, że wczesni ludzie mogli przystosować się do różnych środowisk i wykorzystać różne strategie rozprzestrzeniania się, aby zaludnić glob.

Zrozumienie trasy południowej rzuca również światło na złożoność wzorców migracji ludzkich i wyzwania, przed którymi stali nasi przodkowie, zapuszczając się na nowe terytoria.