Arka Noego: Rozwiązanie naukowej zagadki
Wyzwanie
W XVII wieku, w czasach, gdy nauka i religia były ze sobą ściśle powiązane, naturaliści odkrywali coraz więcej gatunków roślin i zwierząt. Stanowiło to wyzwanie dla tych, którzy wierzyli w biblijną opowieść o Arce Noego. Jak wszystkie te nowo odkryte gatunki mogły zmieścić się na Arce?
Rozwiązanie biskupa Johna Wilkinsa
Biskup John Wilkins, wybitna postać swoich czasów, podjął się zadania pogodzenia tego odkrycia naukowego z autorytetem Biblii. W swoim dziele z 1668 roku pt. „An Essay Towards a Real Character, and a Philosophical Language” Wilkins zaproponował rozwiązanie „ateistycznym szydercom”, którzy kwestionowali prawdziwość Pisma Świętego.
Pierwsza biologiczna definicja „gatunku”
Kluczową innowacją Wilkinsa było opracowanie pierwszej biologicznej definicji „gatunku”. Wykluczając podgatunki i mieszańce, takie jak muły, był w stanie znacznie zmniejszyć liczbę zwierząt, które trzeba było umieścić na Arce.
Kategoryzacja i pojemność
Wilkins podzielił Arkę na trzy pokłady, przydzielając każdemu z nich określone przeznaczenie. Na najniższym pokładzie umieszczono zwierzęta, na środkowym ich pokarm, a górny podzielono między ptaki i ich pokarm, a także rodzinę Noego i przybory.
Wilkins starannie obliczył wymiary każdego pokładu, biorąc pod uwagę wysokość zwierząt, ilość potrzebną pokarmu i przestrzeń potrzebną dla rodziny Noego i jego dobytku. Doszedł do wniosku, że każdy pokład miał wystarczającą pojemność do swojego przeznaczenia.
Wykluczenia i adaptacje
Aby jeszcze bardziej zmniejszyć liczbę zwierząt na Arce, Wilkins wykluczył żółwie, foki, krokodyle i inne stworzenia, które mogły przeżyć w wodzie. Uznał, że zwierzęta te mogą poradzić sobie same podczas potopu.
Znaczenie naukowe
Rozwiązanie Wilkinsa zagadki Arki Noego było nie tylko sprytnym argumentem teologicznym, ale także ważnym momentem naukowym. Definiując „gatunek” i wykluczając podgatunki, położył podwaliny pod współczesną taksonomię.
