Historia Szczytu Klimatycznego ONZ
Ramowa Konwencja Narodów Zjednoczonych w sprawie Zmian Klimatu (UNFCCC) została utworzona w 1992 roku w celu ustabilizowania emisji gazów cieplarnianych i zapobiegania niebezpiecznym zmianom klimatu. UNFCCC organizuje coroczną Konferencję Stron (COP), na której kraje spotykają się w celu negocjowania i przyjmowania porozumień w sprawie łagodzenia zmiany klimatu i adaptacji do niej.
Wyzwania w osiągnięciu konsensusu w sprawie zmiany klimatu
Osiągnięcie konsensusu w sprawie zmiany klimatu jest trudne z kilku powodów. Po pierwsze, nauka o zmianie klimatu jest złożona i niepewna, a wśród niektórych naukowców istnieją rozbieżności co do zakresu i powagi problemu. Po drugie, zmiana klimatu jest problemem globalnym, który wymaga współpracy ze strony wszystkich krajów, ale istnieją różne perspektywy na temat tego, jak sobie z nią poradzić. Kraje rozwinięte, które historycznie emitowały najwięcej gazów cieplarnianych, twierdzą, że powinny ponosić większy ciężar redukcji emisji. Z drugiej strony kraje rozwijające się twierdzą, że muszą mieć możliwość rozwijania swoich gospodarek i że nie należy ich trzymać na tym samym poziomie, co kraje rozwinięte.
Co jest innego w rozmowach klimatycznych w Paryżu?
Rozmowy klimatyczne w Paryżu, znane również jako COP21, różnią się od poprzednich szczytów klimatycznych pod kilkoma względami. Po pierwsze, rozmowy w Paryżu są pierwszymi, które odbywają się w ramach nowego „oddolnego” podejścia UNFCCC. Zgodnie z tym podejściem każdy kraj jest proszony o zobowiązanie się do tego, co uważa za najbardziej realistyczny plan działania dla swoich unikalnych potrzeb. Następnie te zobowiązania są łączone w globalne porozumienie.
Po drugie, rozmowy w Paryżu odbywają się w czasie, gdy rośnie presja publiczna i polityczna na działania w sprawie zmiany klimatu. Opublikowanie Piątego Raportu Oceniającego Międzyrządowego Zespołu ds. Zmian Klimatu w 2013 r., w którym stwierdzono, że jest niezwykle prawdopodobne, że działalność człowieka jest dominującą przyczyną obserwowanego ocieplenia od połowy XX wieku, pomogło zwiększyć świadomość pilności problemu zmiany klimatu.
Protokół z Kioto
Protokół z Kioto był międzynarodowym porozumieniem przyjętym w 1997 r., które zobowiązywało kraje rozwinięte do zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych średnio o 5 procent w stosunku do poziomów z 1990 r. Stany Zjednoczone nigdy nie ratyfikowały Protokołu z Kioto, który wygasł w 2012 r.
Rola krajów rozwijających się w radzeniu sobie ze zmianą klimatu
Kraje rozwijające się odgrywają coraz ważniejszą rolę w radzeniu sobie ze zmianą klimatu. Chociaż kraje rozwinięte historycznie emitowały najwięcej gazów cieplarnianych, kraje rozwijające się są obecnie odpowiedzialne za znaczną część globalnych emisji. Wynika to częściowo z szybkiego wzrostu ich gospodarek i rosnącego wykorzystania paliw kopalnych.
Podejście oddolne
Podejście oddolne to nowy sposób negocjowania porozumień klimatycznych, który został przyjęty na rozmowach klimatycznych w Paryżu. Zgodnie z tym podejściem każdy kraj jest proszony o zobowiązanie się do tego, co uważa za najbardziej realistyczny plan działania dla swoich unikalnych potrzeb. Następnie te zobowiązania są łączone w globalne porozumienie.
Szanse na sukces rozmów klimatycznych w Paryżu
Szanse na sukces rozmów klimatycznych w Paryżu są niepewne. Istnieje wiele wyzwań, które należy pokonać, w tym różne perspektywy krajów rozwiniętych i rozwijających się, złożoność nauki i potrzeba woli politycznej. Jednak rośnie również presja publiczna i polityczna na działania w sprawie zmiany klimatu, a rozmowy w Paryżu odbywają się w czasie, gdy poczucie pilności jest większe niż kiedykolwiek wcześniej.
