Psy: potomkowie dwóch populacji wilków?
Nowe badania rzucają światło na udomowienie psów
Naukowcy od dawna starają się rozwikłać zagadkę, w jaki sposób i gdzie psy wyewoluowały z wilków, stając się naszymi ukochanymi towarzyszami. Ostatnie badanie opublikowane w Nature wniosło znaczący wkład w tę układankę, sugerując, że współczesne psy mogą pochodzić od dwóch odrębnych populacji starożytnych wilków.
Starożytne drzewo genealogiczne wilków
Badanie przeanalizowało genomy 72 starożytnych wilków, które żyły w Europie, Syberii i Ameryce Północnej w ciągu ostatnich 100 000 lat. Porównując te genomy z DNA współczesnych psów, naukowcy stworzyli genetyczne drzewo genealogiczne, które dostarcza informacji na temat pochodzenia wilków w czasach, gdy pojawiły się psy.
Dwie populacje źródłowe wilków
Badania wykazały, że psy mają bliższe pokrewieństwo genetyczne ze starożytnymi wilkami w Azji niż z tymi w Europie. Sugeruje to, że psy mogą pochodzić z któregoś miejsca w Azji, prawdopodobnie od dwóch odrębnych populacji wilków: jednej we wschodniej Azji, a drugiej na Bliskim Wschodzie.
Krzyżowanie i wiele lokalizacji
Podczas gdy dwa odrębne wydarzenia udomowienia są możliwe, innym wyjaśnieniem jest, że psy zostały udomowione w jednym miejscu, a później skrzyżowane z wilkami gdzie indziej, mieszając ich DNA. Naukowcy nie mogą jednoznacznie określić, który scenariusz jest prawidłowy, ale dochodzą do wniosku, że w udomowieniu psów uczestniczyły co najmniej dwie populacje źródłowe wilków.
Różnorodność genetyczna i łączność wilków
Pomimo różnorodności DNA wilków, badanie nie zidentyfikowało żadnego starożytnego wilka, który byłby bezpośrednio spokrewniony ze wszystkimi współczesnymi psami. Jednak naukowcy zaobserwowali, że populacje wilków na całym świecie pozostawały genetycznie połączone przez dziesiątki tysięcy lat. Sugeruje to, że wilki prawdopodobnie dużo podróżowały i rozmnażały się, co mogło przyczynić się do ich przetrwania pod koniec epoki lodowcowej.
18 000-letnie syberyjskie szczenię
W 2019 roku archeolodzy odkryli w Syberii 18 000-letnie szczenię. Początkowo badacze spierali się, czy był to wilk, czy pies. Po przeanalizowaniu jego genetyki naukowcy z tego badania ustalili, że był to wilk, dostarczając kolejnych dowodów na różnorodność wilków w epoce lodowcowej.
Wyzwania i przyszłe badania
Pozyskanie starożytnych próbek wilków z całego świata, zwłaszcza z półkuli południowej, pozostaje wyzwaniem ze względu na lepsze zachowanie DNA w chłodniejszym klimacie. Naukowcy potrzebują więcej okazów, aby uzyskać pełniejszy obraz pochodzenia psów i ustalić dokładną lokalizację i czas udomowienia psów.
Znaczenie badania
Te badania stanowią znaczący postęp w naszym rozumieniu udomowienia psów. Dostarczają szczegółowego genetycznego obrazu pochodzenia wilków, zawężając możliwe miejsca pochodzenia psów i sugerując, że wiele populacji wilków przyczyniło się do ewolucji naszych czworonożnych przyjaciół. Przyszłe badania, wyposażone w stale rosnącą kolekcję starożytnych genomów wilków, niewątpliwie przybliżą nas do rozwiązania zagadki, w jaki sposób i gdzie psy stały się naszymi najlepszymi przyjaciółmi.
