Indianie Ameryki Północnej i Polinezyjczycy: wspólna historia na Pacyfiku
Połączenia genetyczne przez ocean
Analiza genetyczna ujawnia, że Indianie Ameryki Północnej i Polinezyjczycy wchodzili w interakcje około 1200 roku. Kontakt ten nastąpił przed przybyciem Europejczyków do obu Ameryk i osadnictwem na Wyspie Wielkanocnej (Rapa Nui), którą niegdyś uważano za możliwe miejsce spotkania.
Polinezyjczycy i mieszkańcy Ameryki Południowej: wymiana morska
Naukowcy przeanalizowali próbki DNA współczesnych osobników z całego Pacyfiku i Ameryki Południowej. Ich odkrycia wskazują, że podróże pomiędzy wschodnią Polinezją a obu Amerykami miały miejsce około 1200 roku, czego wynikiem było wymieszanie populacji w odległym archipelagu Markizów Południowych.
Tajemnica pierwszego spotkania
Pozostaje niejasne, czy to Polinezyjczycy, Indianie Ameryki Północnej, czy też oba te ludy odbyły dalekie podróże, które doprowadziły ich do spotkania. Jedna z teorii sugeruje, że mieszkańcy Ameryki Południowej zamieszkujący wybrzeża Ekwadoru lub Kolumbii zapuścili się do Polinezji Wschodniej.
Polinezyjczycy jako odkrywcy oceanów
Polinezyjczycy byli legendarnymi żeglarzami, którzy przemierzali rozległy Ocean Spokojny w łodziach. Odnaleźli i zasiedlili wyspy rozrzucone na przestrzeni milionów kilometrów kwadratowych, w tym Wyspę Wielkanocną (Rapa Nui) i Markizy.
Dowody z zakresu języka i kultury
Zaskakujące podobieństwa w językach oraz pozostałości struktur i kamieni dostarczają wskazówek dotyczących wypraw Polinezyjczyków. Rozprzestrzenianie się produktów spożywczych, takich jak słodkie ziemniaki, pochodzących z Ameryki, lecz występujących na całym Pacyfiku, również wspiera teorię o prehistorycznym kontakcie pomiędzy tymi dwoma kontynentami.
Genetyczne dziedzictwo starożytnych żeglarzy
Naukowcy wykorzystali analizę DNA do prześledzenia szlaków starożytnych żeglarzy. „Rekapituluje się dzięki dowodom genetycznym wydarzenie prehistoryczne, które nie pozostawiło żadnych rozstrzygających śladów” — wyjaśnia Andres Moreno Estrada, współtwórca badania.
Rdzenne pochodzenie amerykańskie w Polinezji
Analiza genetyczna ujawnia ślady rdzennych Amerykanów wśród ludności zamieszkującej niektóre z wysp położonych najdalej na wschodzie Polinezji. Ślady te wskazują na wspólne źródło wśród rdzennych mieszkańców Kolumbii, sugerując, że Indianie Ameryki Północnej przyczynili się do rozwoju populacji Polinezyjczyków na tych terenach.
Polinezyjczycy w obu Amerykach
Pomimo teorii Heyerdahla na temat osadnictwa Polinezyjczyków na wyspach polinezyjskich przez Indian Ameryki Północnej, nowe badania DNA wspierają alternatywne wyjaśnienie, że to Polinezyjczycy mogli dopłynąć do obu Ameryk.
„Możemy spekulować, że być może Polinezyjczycy dotarli do obu Ameryk i doszło do pewnych interakcji z Indianami Ameryki Północnej” — mówi Alexander Ioannidis, inny współtwórca badania.
Wyspa Wielkanocna: polinezyjska zagadka
Wyniki genetyczne nowych badań rzucają również światło na historię Wyspy Wielkanocnej (Rapa Nui). Poprzednie badania doprowadziły do sprzecznych wniosków na temat obecności rdzennych Amerykanów na wyspie.
Ioannidis i jego współpracownicy pobrali próbki DNA od 166 mieszkańców Wyspy Wielkanocnej. Ustalili, że wymieszanie się rdzennych mieszkańców Ameryki i Polinezyjczyków nie nastąpiło wcześniej niż około 1380 roku, chociaż wyspa została zasiedlona przez Polinezyjczyków co najmniej w 1200 roku.
Rozwikłanie tajemnic Pacyfiku
Dokładne lokalizacje i czas spotkań rdzennych Amerykanów i Polinezyjczyków pozostają przedmiotem trwających badań. Wspólna historia tych dwóch ludów pozostawiła trwałe dziedzictwo na Oceanie Spokojnym.
