Home Sztuka Fotografia
Category:

Fotografia

Fotografia

The Royal Family and Photography: A Window into History and Connection

by Zuzana
written by Zuzana

Rodzina królewska i fotografia: okno na historię i więź

Rola fotografii w kształtowaniu wizerunku brytyjskiej rodziny królewskiej

Przez prawie dwa stulecia fotografowie uwiecznili intymne chwile brytyjskiej rodziny królewskiej, dając publiczności wgląd w życie monarchów kraju. Wystawa „Życie przez królewski obiektyw” w Pałacu Kensington bada złożoną relację między rodziną królewską a fotografią od XIX wieku do dnia dzisiejszego.

Fotografia jako narzędzie demokratyczne

Członkowie rodziny królewskiej, działając jako monarchowie konstytucyjni, historycznie polegali na fotografii, aby nawiązać kontakt z obywatelami brytyjskimi. W przeciwieństwie do swoich odpowiedników w monarchiach absolutnych, czerpią swoją władzę ze swojego wizerunku, a nie z autorytetu politycznego. Fotografia demokratyzowała wizerunek królewski, czyniąc go dostępnym dla szerszej publiczności.

Fotografowie amatorzy i zawodowi

„Życie przez królewski obiektyw” prezentuje prace zarówno fotografów amatorów, jak i zawodowych. Obok uznanych fotografów, takich jak Cecil Beaton i Annie Leibovitz, wystawa zawiera prace nadesłane przez członków społeczeństwa, odzwierciedlając zbiorową perspektywę na rodzinę królewską.

Osobisty akcent

Wystawa obejmuje również osobiste fotografie wykonane przez samych członków rodziny królewskiej. Kate Middleton, księżna Cambridge, która studiowała fotografię na uniwersytecie, wybrała zdjęcia swoich dzieci na wystawę, pokazując swoją pasję do uchwycenia rodzinnych chwil.

Księżna Diana: inna perspektywa

Jednym z najważniejszych punktów wystawy jest nigdy wcześniej niepublikowany portret księżnej Diany wykonany przez Davida Baileya w 1988 roku. W przeciwieństwie do jej zwykle ciepłego i angażującego spojrzenia, Diana wydaje się na tym zdjęciu bardziej powściągliwa, co świadczy o szerokim zakresie jej ekspresji emocjonalnej.

Wpływ mediów społecznościowych

W epoce cyfrowej media społecznościowe zmieniły sposób, w jaki rodzina królewska wykorzystuje fotografię. Dzięki takim platformom jak Instagram i Twitter mogą dzielić się szczerymi chwilami ze swoimi obserwatorami, wzmacniając bardziej osobiste więzi.

Przyszłość fotografii królewskiej

Wraz z rozwojem technologii rola fotografii w postrzeganiu rodziny królewskiej przez opinię publiczną prawdopodobnie ulegnie zmianie. Jednak jej zdolność do łączenia monarchii z jej poddanymi pozostaje niezbędna.

Rola fotografii w czasach kryzysu

W okresach żałoby lub świętowania w kraju fotografia odgrywa kluczową rolę w uchwyceniu emocji i wspólnych doświadczeń rodziny królewskiej i społeczeństwa. Stanowi wizualny zapis zarówno wyzwań, jak i triumfów, z którymi mierzy się monarchia.

Trwała moc fotografii

Fotografia stała się integralną częścią dziedzictwa brytyjskiej rodziny królewskiej. Ukształtowała swój wizerunek publiczny, demokratyzowała ich obecność i uchwyciła intymne chwile, które znajdują oddźwięk u opinii publicznej. „Życie przez królewski obiektyw” to świadectwo trwałej mocy fotografii w łączeniu monarchii z jej poddanymi.

0 comment
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Fotografia

Sztuka dwuznaczności: moc fotografii w sugerowaniu

by Kim
written by Kim

Sztuka dwuznaczności: moc fotografii w sugerowaniu

W dziedzinie fotografii to, co jest delikatnie sugerowane lub nawet ukryte, może być równie ważne, jak to, co jest wyraźnie pokazane. Wykwalifikowani fotografowie rozumieją moc tajemnicy w tworzeniu przekonujących obrazów, które wyróżniają się na tle nadmiaru jawnych treści w mediach społecznościowych.

Moc sugestii

Tajemnica i dwuznaczność pozwalają odbiorcom angażować się w obraz na głębszym poziomie. Zachęcają widzów do używania wyobraźni, wywoływania emocji i zadawania trafnych pytań. Interpretacja sztuki jest pozostawiona w gestii obserwatora, co sprzyja osobistym związkom i trwałemu wpływowi.

Znaczenie dwuznaczności w fotografii

Dwuznaczność w fotografii może przybierać różne formy, takie jak:

  • Zakryte twarze lub postacie
  • Kontrastowe światło i cień
  • Kadrowanie lub kadrowanie, które odcina kluczowe elementy
  • Przestawianie nieoczekiwanych elementów

Techniki te tworzą poczucie intrygi i niepewności, które przyciągają widzów i zachęcają ich do dokładniejszego przyjrzenia się obrazowi.

Tajemnica w konkursie fotograficznym Smithsonian

Rocznik Konkurs fotograficzny Smithsonian pokazuje moc dwuznaczności w fotografii. Tegoroczne zwycięskie obrazy ilustrują, jak tajemnica może wzbogacić wrażenia widza:

  • „Dzikie walki zajęcy górskich”: Zdjęcie Arnfinna Johansena przedstawia gwałtowną konfrontację między zającami, ale ciemność i brak wyraźnych szczegółów sprawiają, że widzowie zastanawiają się nad wynikiem.
  • „Pierwszy do głosowania”: Fotografia Rory’ego Doyle’a przedstawiająca samotną kobietę czekającą na głosowanie, budzi poczucie determinacji i odporności, ale zaciemnione tło budzi pytania o kontekst i znaczenie tego momentu.
  • „Wielki namiot w cyrku nad morzem”: Zdjęcie drona Andrew Smitha z kolorowego namiotu z góry tworzy hipnotyzujący wzór, ale brak widocznego kontekstu sprawia, że ​​widzowie spekulują, co kryje się w środku.
  • „Lizak”: Zdjęcie Jonny’ego Dubba przedstawiającej kobiety w kominiarkach jedzące lizaki w Tokio budzi ciekawość co do ich tożsamości i historii stojącej za ich niezwykłym wyglądem.
  • „Wieża Babel”: Portret Tracy Whiteside przedstawiający kobietę z misternie uczesanymi włosami i tęczową szyją sugeruje poczucie kaprysu i dramatyzmu, ale brak wyrazu twarzy dodaje powiewu tajemnicy.

Dwuznaczność natury

Fotografia przyrodnicza często opiera się na niejednoznaczności. Nieprzewidywalność dzikiej przyrody i ciągle zmieniające się warunki mogą tworzyć obrazy, które są zarówno piękne, jak i enigmatyczne:

  • „Pogrzeb nosorożców”: Zdjęcie Prabira Kumara Dasa przedstawiające szarżujące nosorożce oddaje potęgę i niebezpieczeństwo tych wspaniałych zwierząt, ale rozmyty ruch i zaciemnione szczegóły dodają elementu napięcia.
  • „Tańczące sylwetki”: Zdjęcie Annemarie Jung przedstawiające tancerzy występujących w Nepalu wywołuje wrażenie ruchu i rytmu, ale brak wyraźnych twarzy i mroczne tło tworzą senny nastrój.

Podróże i tajemnica

Fotografia podróżnicza może również skorzystać na niejednoznaczności. Nieoczekiwane spotkania i nieznane otoczenie mogą prowadzić do powstania obrazów, które są zarówno sugestywne, jak i intrygujące:

  • „Lód i ogień”: Zdjęcie Yuepeng Bao przedstawiające kolorowy krater w Chinach jest oszałamiające wizualnie, ale odległa lokalizacja i brak obecności człowieka tworzą poczucie cudu i odosobnienia.

Zachowanie dwuznaczności

Doceniając moc dwuznaczności w fotografii, ważne jest, aby szanować i chronić naturalne krajobrazy i kultury, które inspirują te obrazy. Musimy upewnić się, że nasze dążenie do przekonujących wizualizacji nie narusza integralności obiektów ani środowisk, które fotografujemy.

0 comment
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Fotografia

Miasta umarłych w Kirgistanie: fotograficzna podróż do krainy przodków

by Jasmine
written by Jasmine

Kirgiskie miasta umarłych – podróż fotografa

Fotografka Margaret Morton wyruszyła w niezwykłą podróż, by dokumentować kirgiskie cmentarze rodowe, znane jako „miasta umarłych”. Te tajemnicze miejsca pochówku, rozsiane po całym odległym i górzystym terenie kraju, oczarowały Morton swoją niezwykłą okazałością i wyjątkowym połączeniem wpływów kulturowych.

Dziedzictwo przodków w kirgiskim krajobrazie

Kirgiskie cmentarze rodowe są świadectwem bogatego dziedzictwa koczowniczego tego kraju. Kirgizi, tradycyjnie koczowniczy pasterze, mają głęboką więź ze swoją ziemią i ogromny szacunek dla swoich przodków. Ta cześć znajduje odzwierciedlenie w misternych strukturach grobowych, które można znaleźć w miastach umarłych.

Cmentarze, często położone na szczytach wzgórz lub w dolinach, przypominają miniaturowe miasta ze złożonymi mauzoleami, budowlami w kształcie jurt i wznoszącymi się pomnikami. Są ozdobione symbolami i motywami, które opowiadają o koczowniczym stylu życia Kirgizów, ich wierze islamskiej i wpływach epoki sowieckiej.

Kulturowe rozdroża w architekturze cmentarzy

Architektura kirgiskich cmentarzy rodowych to fascynująca mieszanka wpływów kulturowych. Symbole islamskie, takie jak gwiazda i półksiężyc, zdobią wiele budowli obok obrazów z czasów sowieckich, takich jak sierp i młot. To zestawienie odzwierciedla złożoną historię kraju i współistnienie różnych tradycji kulturowych.

Kirgiska jurta, przenośna, okrągła chata, jest ważnym elementem wielu cmentarzy. Metalowe jurty, wprowadzone w czasach sowieckich, stoją teraz obok tradycyjnych gliniano-drewnianych konstrukcji. Te jurty służą jako symboliczne domy dla zmarłych, reprezentując koczowniczy styl życia i więź Kirgizów z ich przodkami.

Harmonia ze środowiskiem i cykl życia

Kirgiskie cmentarze rodowe to nie tylko cuda architektury, ale także integralna część naturalnego środowiska kraju. Struktury te są budowane z lokalnych materiałów i zaprojektowane tak, aby płynnie wtapiały się w otaczający krajobraz. Wyrastają z niegościnnego terenu, odzwierciedlając kształty gór i wzgórz, które je otaczają.

Z czasem same cmentarze stają się częścią krajobrazu. Pomniki rozpadają się i wracają do ziemi, symbolizując cykl życia i śmierci. Kirgizi nie aktywnie konserwują cmentarzy, uważając, że słuszne jest, aby stopniowo wracały do natury.

Fotograficzna podróż Margaret Morton

Fotografie Margaret Morton uchwyciły piękno i kulturowe znaczenie kirgiskich miast umarłych. Jej czarno-białe zdjęcia podkreślają detale architektoniczne i współgranie między strukturami a krajobrazem. Praca Morton zwróciła międzynarodową uwagę na te wyjątkowe miejsca pochówku, podkreślając ich wartość artystyczną i historyczną.

Zachowanie dziedzictwa kulturowego

Chociaż Kirgizi nie aktywnie konserwują cmentarzy rodowych, trwają wysiłki na rzecz dokumentowania i ochrony ich spuścizny. Naukowcy i organizacje kulturalne pracują nad zapisaniem architektonicznego i kulturowego znaczenia cmentarzy.

Rząd Kirgistanu również uznał znaczenie zachowania tych unikalnych miejsc i wyznaczył niektóre z nich jako obszary chronione. Dokumentując i chroniąc miasta umarłych, możemy zapewnić, że przyszłe pokolenia będą mogły docenić i uczyć się z tego niezwykłego dziedzictwa kulturowego.

0 comment
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Fotografia

Karty baseballistów-fotografów: artystyczny komentarz Mike’a Mandela

by Kim
written by Kim

Karty bejsbolistów-fotografów: wyjątkowy projekt artystyczny

Wprowadzenie

W latach 70. fotograf Mike Mandel wpadł na niecodzienny pomysł: stworzenia serii kart bejsbolowych przedstawiających słynnych fotografów. Zainspirowany popularnością kart bejsbolowych wśród młodych kolekcjonerów, Mandel chciał w żartobliwy sposób skomentować rosnące uznanie dla fotografii jako uzasadnionej formy sztuki.

Współpraca i realizacja

Dzięki wsparciu swojego doradcy Gary’ego Metza i Roberta Heineckena, który założył wydział fotografii na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles, Mandel wyruszył w podróż po całym kraju, aby sfotografować 134 fotografów. Skontaktował się z uznanymi artystami, takimi jak Ansel Adams i Imogen Cunningham, którzy chętnie wzięli udział w projekcie.

Komentarz satyryczny

Karty bejsbolistów-fotografów nie były tylko kolekcją portretów. Były satyrycznym komentarzem na temat komercjalizacji fotografii. Umieszczając fotografów w bejsbolowych mundurach i pozach, Mandel kpił z pomysłu, że artyści stają się celebrytami. Na odwrotach kart zamieścił zabawne szczegóły, takie jak „ulubiony papier fotograficzny” i cytaty samych fotografów.

Wpływ kontrkultury

Powstanie kart bejsbolistów-fotografów zbiegło się z społecznym i kulturalnym przewrotem lat 60. i 70. XX wieku. Fotografia odegrała kluczową rolę w dokumentowaniu niesprawiedliwości i protestów tamtej epoki. Projekt Mandela odzwierciedlał zmieniające się postawy wobec fotografii, która nie była już postrzegana jedynie jako umiejętność techniczna, lecz jako potężne narzędzie do komentowania życia społecznego.

Uznanie i dziedzictwo

Karty bejsbolistów-fotografów szybko zyskały uznanie i popularność. Były prezentowane w takich ważnych publikacjach jak „Sports Illustrated” i „Newsweek”, a muzea organizowały imprezy wymiany kart, aby umożliwić ludziom skompletowanie zestawów. Początkowy nakład 402 000 kart stał się rzadkim przedmiotem kolekcjonerskim, a kompletne zestawy są sprzedawane za tysiące dolarów.

Ponowne wydanie i konserwacja

W ostatnich latach Mandel ponownie wydał karty bejsbolistów-fotografów w pudełkowym zestawie zatytułowanym „Good 70s”. Ten zestaw zawiera reprodukcje oryginalnych kart, a także nigdy wcześniej niepublikowane prace z archiwów Mandela. Ponownie wydane karty charakteryzują się lepszą jakością obrazu i są sprzedawane z paczką sztucznej gumy, co pozwala zachować nostalgiczną atmosferę oryginalnego projektu.

Znaczenie i wpływ

Karty bejsbolistów-fotografów pozostają znaczącym wkładem w historię fotografii. Nie tylko utrwalają osobowości i styl wybitnych fotografów, ale także odzwierciedlają zmieniający się krajobraz kulturalny lat 70. XX wieku. Żartobliwie zacierając granicę między sztuką a handlem, Mandel zakwestionował tradycyjne pojęcie artystycznej prawowitości i otworzył nowe możliwości dla medium fotografii.

0 comment
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Fotografia

Fotodziennikarstwo: siła obrazów w opowiadaniu historii

by Jasmine
written by Jasmine

Fotodziennikarstwo: siła obrazów w opowiadaniu historii

Narodziny fotodziennikarstwa

Założony w 1936 roku magazyn Life odegrał kluczową rolę w rozwoju fotodziennikarstwa, jakie znamy dzisiaj. Jego fotografowie byli pionierami technik, które zrewolucjonizowały sposób, w jaki wiadomości były utrwalane i prezentowane publiczności.

Perspektywa fotografa

W przeciwieństwie do pisarzy, którzy mogą gromadzić informacje poprzez wywiady, fotoreporterzy muszą bezpośrednio wchodzić w interakcje ze swoimi obiektami. Muszą uchwycić momenty autentycznego wyrazu i akcji, co wymaga wyjątkowego połączenia umiejętności technicznych i zdolności wydobywania ludzkiej historii.

Świadkowie historii

Fotografowie Life’a byli świadkami jednych z najważniejszych wydarzeń XX wieku, od II wojny światowej po ruch na rzecz praw obywatelskich. Ich zdjęcia stanowiły potężny zapis wizualny tych doniosłych czasów, dając czytelnikom bezpośredni wgląd w ludzkie doświadczenia pośród chaosu i konfliktów.

Wpływ technologii

Postępy w technologii fotograficznej, takie jak szybkie filmy i kompaktowe aparaty, pozwoliły fotografom Life’a uchwycić ludzką aktywność w naturalnych warunkach. Ten szczery styl fotografii wprowadzał czytelników w sedno codziennego życia, ujawniając złożoność i niuanse ludzkich zachowań.

Symbiotyczny związek z radiem

Fotodziennikarstwo i radio tworzyły symbiotyczny związek, przy czym Life wypełniał lukę w wizualnym opowiadaniu historii, której radio nie było w stanie zapewnić. Jednak pojawienie się telewizji stanowiło wyzwanie, skłaniając Life do przyjęcia fotografii kolorowej w latach 60.

Szufladkowanie fotografów

W miarę rozwoju personelu fotograficznego Life fotografowie często zaczęli być kojarzeni z określonymi specjalnościami. Na przykład Dmitrij Kessel stał się znany ze swoich sugestywnych zdjęć architektury sakralnej, podczas gdy ikoniczna fotografia Alfreda Eisenstaedta przedstawiająca marynarza całującego pielęgniarkę na Times Square ugruntowała jego reputację mistrza ludzkiego wyrazu.

Fotograf jako artysta

Podczas gdy wielu fotoreporterów postrzega siebie przede wszystkim jako dziennikarzy, ich praca często wykracza poza granice dokumentacji i wkracza w sferę sztuki. Najlepsze fotodziennikarstwo uchwyca nie tylko fakty dotyczące wydarzenia, ale także emocje i ukryte prawdy, których słowa same nie są w stanie przekazać.

Dziedzictwo Life’a

Fotografowie magazynu Life stworzyli jedne z najbardziej ikonicznych i niezapomnianych obrazów w historii. Ich prace nadal inspirują fotografów i gawędziarzy, pokazując transformacyjną moc obrazów, które informują, angażują i łączą nas ze światem wokół nas.

Przykłady fotodziennikarstwa w Life’ie

  • Wstrząsające zdjęcia bombardowania Moskwy przez Niemców autorstwa Margaret Bourke-White
  • Przejmujący obraz kaprala kroczącego przez poległego towarzysza w Korei autorstwa Davida Douglasa Duncana
  • Członek załogi helikoptera Larry’ego Burrosa reagujący na śmierć młodego porucznika w Wietnamie
  • Szczery portret Josepha Goebbelsa autorstwa Eisenstaedta, ujawniający arogancję nazistowskiej władzy
  • Intymny wgląd w życie młodej kobiety rozpoczynającej karierę autorstwa Leonarda McCombe’a
  • Dokumentacja codziennych obchodów wiejskiego lekarza w Kolorado autorstwa W. Eugene’a Smitha

To tylko kilka przykładów niezliczonych historii i chwil uchwyconych przez fotografów Life’a. Ich spuścizna świadczy o trwałej sile fotodziennikarstwa zarówno w rejestrowaniu, jak i interpretowaniu historii, dając nam głębsze zrozumienie nas samych i naszego wspólnego doświadczenia ludzkiego.

0 comment
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Fotografia

Biblioteka Kongresu USA odkrywa swoje zbiory: 440 fotografii przedstawiających historię Ameryki

by Jasmine
written by Jasmine

Biblioteka Kongresu Stanów Zjednoczonych ujawnia ukryte skarby: 440 rzadkich fotografii z amerykańskiej przeszłości

Odkryto archiwa fotograficzne

Biblioteka Kongresu z dumą prezentuje wystawę „To nie struś: i inne obrazy z amerykańskiej biblioteki”, na której można zobaczyć 440 niezwykłych fotografii z jej bogatych zbiorów. Te fotografie, obejmujące trzy stulecia, oferują fascynujący wgląd w dziedzictwo kulturowe narodu.

Kuratorstwo wizualnej tkaniny

Wybór tych fotografii był efektem ponad rocznych badań i starannej kurateli. Emerytowana kuratorka Anne Wilkes Tucker chciała zaprezentować zróżnicowaną i inkluzywną reprezentację Ameryki, obejmującą różne regiony, religie i dane demograficzne. Rezultatem jest kolekcja, która podnosi nieznane obrazy do rangi ikon, obok dobrze znanych arcydzieł.

Od dagerotypii do fotografii cyfrowej

Wystawa przedstawia ewolucję fotografii od jej początków do dnia dzisiejszego. Zwiedzający mogą podziwiać „pierwsze selfie na świecie” Roberta Corneliusa z 1839 roku, najwcześniejszy znany portret Harriet Tubman oraz zdjęcie z 2006 roku przedstawiające parę jedzącą kolację w Wendy’s w Halloween.

Poza oczywistością

Tytuł wystawy „To nie struś” zachęca widzów do kwestionowania swoich założeń i głębszego wnikania w historie kryjące się za obrazami. Jak zauważyła teoretyczka fotografii Susan Sontag, fotografie są zarówno obiektywnymi zapisami, jak i osobistymi interpretacjami rzeczywistości.

Okno na historię

Te fotografie służą jako potężne punkty dostępu do amerykańskiej historii. Uwieczniają momenty blasku, kultu, wynalazczości, odwagi, humoru, okrucieństwa i miłości. Oferują wgląd w życie zwykłych ludzi i niezwykłe wydarzenia, które ukształtowały naród.

Zdigitalizowane dla zwiększenia dostępności

Aby zwiększyć dostępność publiczną, Biblioteka Kongresu zdigitalizowała wersje oryginalnych zdjęć w wysokiej rozdzielczości. Dostępnych jest również online setki wcześniej niepublikowanych fotografii, z których wiele można bezpłatnie wykorzystywać.

Współpraca Annenberg-LOC

„To nie struś” to współpraca Biblioteki Kongresu i Annenberg Space for Photography w Los Angeles. Wystawa jest czynna do 9 września 2018 roku, wstęp wolny.

Eksploracja amerykańskiej przeszłości

Poprzez tę wystawę Biblioteka Kongresu chce uświadomić publiczności o niesamowitych zasobach dostępnych w jej archiwach fotograficznych. Te obrazy zapewniają wyjątkową i nieocenioną perspektywę, dzięki której można zrozumieć i docenić bogate dziedzictwo kulturowe Ameryki.

Dodatkowe atrakcje:

  • „Balanced Rock, Garden of the Gods, Kolorado” (1908) pokazuje wspaniałość amerykańskiego Zachodu.
  • „Żołnierze alianccy, jeden z obandażowaną głową, siedzący na ziemi podczas I wojny światowej” (1914-18) przedstawiają okrucieństwa wojny.
  • „Ładna miotełka do kurzu” (1891) pokazuje dziwacznego i niezapomnianego handlarza.
  • „Brunhilda” (1936) ujawnia zabawną stronę fotografii z kotem w hełmie wikinga.
  • „Portret Harriet Tubman” (1868-69) honoruje spuściznę odważnej abolicjonistki.
  • „Kulturysta Gene Jantzen z żoną Pat i jedenastomiesięcznym synem Kentem” (1947) pokazuje siłę i determinację amerykańskiej rodziny.
  • „Autoportret Roberta Corneliusa” (1839) to przełomowy moment w historii fotografii.
  • „Matka migrantka” (Dorothea Lange, 1936) to ikoniczny obraz Wielkiego Kryzysu.
  • „To nie struś” (1930) przedstawia aktorkę Islę Bevin trzymającą nagrodzoną gęś, co skłania widzów do kwestionowania ich percepcji.
0 comment
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Fotografia

Fotografia niewidomych: Światło i wyobraźnia jako narzędzia ekspresji

by Zuzana
written by Zuzana

Niewidomi fotografowie: eksploracja świata przez pryzmat światła i wyobraźni

Sonia Soberats: podróż transformacji

W obliczu przeciwności losu Sonia Soberats znalazła ukojenie i sposób wyrażania siebie w fotografii. Po utracie wzroku w wyniku jaskry wyruszyła w niezwykłą podróż, wykorzystując światło i wyobraźnię do tworzenia zachwycających obrazów.

Fotografie Soberats nie są po prostu odwzorowaniem świata, który widzi; są żywymi wyrazami jej wspomnień, emocji i doświadczeń. Uchwyca chwile ze swoich spacerów po parku czy spotkań na ulicy, odtwarzając je w swoim studio z pomocą asystentów i modelek.

Proces twórczy: malowanie światłem

Proces twórczy Soberats jest dowodem jej odporności i pomysłowości. Podczas gdy jej asystenci przygotowują scenę, ona używa różnych źródeł światła, w tym latarek i lampek choinkowych, aby oświetlić detale w kadrze. Migawka pozostaje otwarta przez dłuższy czas, pozwalając jej poruszać się po kadrze jak tancerka, malując obraz światłem.

„Wchodzisz w obraz i zapominasz o tym, co jest wokół ciebie i że jesteś niewidomy” – mówi Soberats. „Nasz umysł jest ogromny. Możesz przechodzić przez wszystko wielokrotnie i uzyskać wszystkie potrzebne informacje”.

Widzieć z kolektywem fotograficznym: społeczność wizjonerów

Soberats nie jest jedyną osobą, która w fotografii znalazła sposób na artystyczną ekspresję. Jest członkiem kolektywu fotograficznego Seeing With, grupy zrzeszającej zarówno widzących, jak i niedowidzących fotografów. Ta społeczność zapewnia wsparcie, inspirację i platformę, na której niewidomi fotografowie mogą dzielić się swoją twórczością.

Niewidzialny wzrok: kwestionowanie postrzegania

W 2009 roku Muzeum Fotografii w Kalifornii zaprezentowało talenty niewidomych fotografów na wystawie zatytułowanej „Niewidzialny wzrok”. Kurator Douglas McCulloh, sam będący fotografem, wyjaśnia znaczenie tej pracy:

„Cały rozwój sztuki nowoczesnej w ciągu ostatnich 100 lat zmierzał w kierunku koncepcji konstrukcji umysłowej, a fotografia niewidomych wywodzi się właśnie z tego miejsca” – mówi McCulloh. „Najpierw tworzą ten obraz w swojej głowie – naprawdę dopracowane, w pełni zrealizowane wizje – a następnie wprowadzają pewną wersję tej wizji do świata, aby reszta z nas mogła ją zobaczyć”.

Rola dźwięku i zapachu w fotografii niewidomych

Dla niewidomych fotografów świat jest doświadczany poprzez bogaty wachlarz dźwięków, zapachów i faktur. Soberats polega na tych wskazówkach sensorycznych, aby odtworzyć swoje wspomnienia i wrażenia na swoich fotografiach.

„Pamiętam dźwięk liści szeleszczących na wietrze, zapach kwiatów w parku” – mówi. „To są rzeczy, które staram się uchwycić na moich fotografiach”.

Wpływ ślepoty na ekspresję artystyczną

Ślepota stwarza wyjątkowe wyzwania dla fotografów, ale oferuje również możliwości twórczej eksploracji. Polegając na swojej wyobraźni i percepcji sensorycznej, niewidomi fotografowie tworzą obrazy, które kwestionują nasze założenia na temat widzenia i natury sztuki.

Ich praca poszerza granice fotografii, pokazując, że ekspresja artystyczna nie jest ograniczona przez fizyczne ograniczenia. Zamiast tego jest świadectwem mocy ludzkiego ducha do pokonywania przeciwności losu i znajdowania piękna w nieoczekiwanych miejscach.

Przykłady fotografii niewidomych

Fotografie Soberats są świadectwem piękna i mocy fotografii niewidomych. Jej obrazy uchwycają istotę jej doświadczeń, zapraszając widzów do zobaczenia świata z innej perspektywy.

Inni wybitni niewidomi fotografowie to:

  • Michael Nye: znany ze swoich abstrakcyjnych i eksperymentalnych fotografii, które eksplorują związek między światłem a ciemnością.
  • Pete Eckert: wykorzystuje technikę zwaną „fotografią dotykową”, aby tworzyć obrazy, wyczuwając tekstury i kontury obiektów.
  • Evgen Bavcar: słoweński fotograf, który wykorzystuje fotografię do dokumentowania swoich doświadczeń jako osoby niewidomej.

Ci fotografowie i wielu innych przesuwa granice fotografii i kwestionuje nasze rozumienie tego, co to znaczy widzieć. Ich praca jest świadectwem niezłomnego ludzkiego ducha i mocy sztuki do przekraczania ograniczeń fizycznych.

0 comment
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Fotografia

Edward S. Curtis i spuścizna fotografii rdzennych Amerykanów

by Kim
written by Kim

Edward S. Curtis i spuścizna fotografii rdzennych Amerykanów

Edward S. Curtis: Dokumentowanie życia rdzennych Amerykanów

Edward S. Curtis był znanym fotografem, który poświęcił swoje życie dokumentowaniu życia rdzennych Amerykanów. W latach 1907-1930 podróżował po Ameryce Północnej, robiąc ponad 40 000 zdjęć ludzi z ponad 80 różnych plemion. Dzieło Curtisa obejmowało nie tylko fotografie, ale także nagrania pieśni tubylczych na woskowych cylindrach oraz pisemne relacje z opowieści, historii i biografii.

Najbardziej ambitnym projektem Curtisa była 20-tomowa seria zatytułowana „Indianie Ameryki Północnej”. To monumentalne dzieło zostało okrzyknięte „najbardziej ambitnym przedsięwzięciem wydawniczym od czasu powstania Biblii Króla Jakuba”. Obecnie ponad 1000 zdjęć Curtisa jest dostępnych online za pośrednictwem Biblioteki Kongresu.

Dziedzictwo Curtisa i jego wpływ na stereotypy dotyczące rdzennych Amerykanów

Podczas gdy dzieło Curtisa było chwalone za jego wartość artystyczną i wkład w dokumentowanie kultury rdzennych Amerykanów, utrwalało ono również pewne stereotypy. Curtis często przedstawiał rdzennych Amerykanów jako stoików i zanikających, wzmacniając mit, że byli oni wymierającą rasą. Jego zdjęcia przez dziesięciolecia wpływały na sposób, w jaki wielu Amerykanów postrzegało tubylców.

Współcześni rdzenni amerykańscy artyści kwestionują spuściznę Curtisa

W ostatnich latach współcześni rdzenni amerykańscy artyści zakwestionowali spuściznę Curtisa i starali się przedstawić bardziej niuansowany i autentyczny portret swojego ludu. Artyści tacy jak Pamela J. Peters, Zig Jackson, Wendy Red Star i Will Wilson wykorzystują fotografię, multimedia i inne formy sztuki do eksploracji kwestii tożsamości, kultury i reprezentacji.

Pamela J. Peters: Odzyskiwanie historii rdzennych Amerykanów

Pamela J. Peters, fotografka i reżyserka filmowa z plemienia Navajo, twierdzi, że stereotypy Curtisa utrzymują się do dziś. Wykorzystuje swoją pracę, aby zakwestionować te stereotypy i odzyskać własną historię. W swojej serii autoportretów „Cztery pory roku” Peters nosi tradycyjny strój, ale po bliższym przyjrzeniu się widz może zobaczyć, że tło jest podtrzymywane przez pinezki, zwierzęta to nadmuchiwane zabawki, a celofan jest używany do wywołania wody. Poprzez swoją sztukę Peters składa potężne oświadczenie o odzyskaniu własnej historii.

Zig Jackson: Rozbijanie stereotypów

Zig Jackson, znany również jako Rising Buffalo, to fotograf z plemion Mandan, Hidatsa i Arikara, którego prace znane są z rozbijania stereotypów. Jego serie „Indianin fotografujący turystę fotografującego Indianina” i „Indianin fotografujący turystę fotografującego święte miejsca” kwestionują rolę samej fotografii i komercjalizację kultury rdzennych Amerykanów.

Wendy Red Star: Eksplorowanie tożsamości i kultury

Wendy Red Star jest artystką multimedialną mieszkającą w Portland, której prace są inspirowane jej dziedzictwem kulturowym i wychowaniem w rezerwacie Apsáalooke. Jej fotografie mieszają stereotypowe i autentyczne obrazy, aby badać kwestie tożsamości i kultury. W swojej serii „Medicine Crow” Red Star zmienia znane obrazy słynnego rdzennego amerykańskiego przywódcy, dodając notatki i dodatkowe informacje, czasami nawiązując do siebie.

Will Wilson: Zastępowanie portretów Curtisa

Will Wilson, fotograf z ludu Diné, stara się zastąpić portrety wykonane przez Curtisa własną misją dokumentalną. Jego prace zawierają „ferrotypy”, które pomagają bawić się czasem. Współpracuje również ze swoimi modelami przy tworzeniu portretów, zamiast nakazywać im, aby wyglądali w określony sposób.

Rola sztuki w zwalczaniu stereotypów i promowaniu zrozumienia

Twórczość tych współczesnych rdzennych amerykańskich artystów jest niezbędna do zwalczania stereotypów i promowania bardziej niuansowego zrozumienia kultury rdzennych Amerykanów. Poprzez swoją sztukę kwestionują dominujące narracje o rdzennych mieszkańcach i oferują nowe perspektywy na ich historię, tożsamość i doświadczenia.

0 comment
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Fotografia

The Beatles, Cassius Clay i ikoniczna sesja zdjęciowa

by Kim
written by Kim

The Beatles, Cassius Clay i ikoniczna sesja zdjęciowa

The Beatles i Sonny Liston: Stracona szansa

W 1964 roku The Beatles byli na progu supergwiazdorstwa, podczas gdy w wadze ciężkiej królował mistrz boksu Sonny Liston. Fotograf Harry Benson zaaranżował dla Fab Four sesję zdjęciową z Listonem. Jednak Liston niespodziewanie odmówił, pozostawiając Bensona w potrzebie znalezienia zastępcy.

Cassius Clay wkracza do akcji

Nie zrażony Benson uznał, że Cassius Clay, wschodząca gwiazda boksu, będzie odpowiednim wyborem. Bez informowania The Beatles zorganizował sesję zdjęciową w obozie treningowym Claya. The Beatles, początkowo wściekli na dezinformację, ostatecznie dali się przekonać do udziału.

Kultowe zdjęcie

W ponurym otoczeniu siłowni Benson uchwycił niezapomniany moment. Clay, z potężną sylwetką i zaraźliwą charyzmą, wygłupiał się z The Beatles. Rezultatem było kultowe zdjęcie, które stało się synonimem tej epoki.

Mistrzostwo fotograficzne Bensona

Umiejętności Bensona jako fotoreportera widać w jego zdolności do uchwycenia istoty jego tematów. Jego kultowe zdjęcie The Beatles jest tylko jednym z przykładów jego niezwykłej kariery.

Historia fotoreportażu

Benson był świadkiem i dokumentował jedne z najważniejszych wydarzeń ostatniego półwiecza. Jego obiektyw uchwycił konflikty, zawirowania polityczne i kamienie milowe kultury. Od zabójstwa Roberta F. Kennedy’ego po upadek muru berlińskiego, fotografie Bensona opowiadały o ludzkich doświadczeniach.

Znaczenie fotografii

Benson uważa, że fotografia ma głęboki wpływ na społeczeństwo. Może informować, inspirować i łączyć ludzi ponad kulturami i czasem. Jego ikoniczne zdjęcia stały się częścią naszej zbiorowej pamięci, kształtując nasze rozumienie historii i kultury popularnej.

Zagadnienia etyczne

Pomimo bliskich relacji z wieloma swoimi tematami, Benson zachowuje profesjonalny dystans. Uważa, że dziennikarze muszą pozostać obiektywni i unikać stawania się częścią historii.

Proces twórczy

Sukces Bensona jako fotoreportera wynika z jego wrodzonej kreatywności i umiejętności wykorzystywania okazji. Ciągle poszukuje nowych perspektyw i jest gotów podejmować ryzyko, aby uchwycić idealne ujęcie.

Dziedzictwo The Beatles

Wpływu The Beatles na kulturę popularną nie można przecenić. Ich muzyka i wizerunek wpłynęły na pokolenia. Kultowe zdjęcie Bensona przedstawiające zespół z Cassiusem Clayem jest świadectwem ich trwałego dziedzictwa.

Trwające dziedzictwo Bensona

W wieku 74 lat Benson nadal dokumentuje otaczający go świat z tą samą pasją i umiejętnością, które charakteryzowały jego karierę. Jego dorobek jest świadectwem mocy fotografii w uchwyceniu ludzkiego ducha i złożoności naszych czasów.

0 comment
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Fotografia

James Van Der Zee: zachowanie spuścizny fotografa renesansu w Harlemie

by Kim
written by Kim

James Van Der Zee: zachowanie spuścizny fotografa renesansu w Harlemie

The Met przejmuje archiwum fotografa Jamesa Van Der Zee

Metropolitan Museum of Art (The Met) niedawno przejął obszerne archiwum prac znanego fotografa renesansu w Harlemie, Jamesa Van Der Zee. To przejęcie, dokonane we współpracy ze Studio Museum of Harlem, obejmuje około 20 000 odbitek i 30 000 negatywów, stanowiących bezcenny zapis życia czarnej społeczności Harlemie w XX wieku.

James Van Der Zee: pionier fotografii w Harlemie

James Van Der Zee urodził się w Lenox w stanie Massachusetts w 1886 roku. Na początku lat 1900. przeniósł się do Harlemie, gdzie w połowie lat 1910. otworzył swoje studio fotograficzne Guarantee Photo Studio. Studio Van Der Zee stało się centrum harlemskiej społeczności, a on sam szybko ugruntował swoją pozycję jako jeden z najbardziej cenionych fotografów w okolicy.

Przez kolejne dziesięciolecia Van Der Zee uwieczniał na zdjęciach ikoniczne obrazy tętniącej życiem kultury Harlemie i jej wybitne postaci. Wśród jego modeli znaleźli się znani artyści, działacze i artyści estradowi, tacy jak Marcus Garvey, Bill „Bojangles” Robinson, Muhammad Ali, Mamie Smith i Countee Cullen.

Dokumentowanie historii Harlemie

Oprócz portretów studyjnych Van Der Zee dokumentował także historię Harlemie poprzez swoją fotografię uliczną. Uwieczniał na zdjęciach obrazy codziennego życia, od parad i scen ulicznych po wydarzenia społecznościowe i protesty na rzecz praw obywatelskich. Co znamienne, wykonał jedne z nielicznych zdjęć parady zwycięstwa 369 Pułku Piechoty, znanego jako „Harlem Hellfighters”, po ich powrocie z I wojny światowej.

Innowacje artystyczne

Van Der Zee znany był z innowacyjnych technik i artystycznej wizji. Eksperymentował z fotomontażami, nakładając na siebie obrazy, aby tworzyć unikalne kompozycje. Niektóre ze swoich zdjęć ręcznie kolorował, dodając swoim portretom żywy akcent.

„Miał niezwykłe wyczucie światła, druku, manipulacji i barw”, powiedział Jeff L. Rosenheim, kurator odpowiedzialny za dział fotografii w The Met.

Zachowanie i spuścizna

Przejęcie archiwum Van Der Zee przez The Met gwarantuje zachowanie jego bezcennych prac. Muzeum zakonserwuje i zeskanuje negatywy oraz nabyło prawa autorskie do reprodukowania tych zdjęć. W archiwum znajdzie się również sprzęt studyjny i materiały efemeryczne należące do Van Der Zee.

Studio Museum of Harlem, które już posiada część archiwum Van Der Zee, nadal będzie właścicielem tych materiałów. Realizowany przez muzeum program fotograficzny Expanding the Walls dla uczniów szkół średnich wykorzystuje zdjęcia Van Der Zee jako inspirację do własnej pracy.

„Jego niezwykle szczególna wizja ma moc inspirowania pokoleń artystów, którzy dostrzegli możliwość prowadzenia kroniki czasu i miejsca, ludzi i kultury”, powiedziała Thelma Golden, dyrektor i główna kurator Studio Museum. „Jego praca zachęca ich do precyzyjnego obserwowania otaczającego świata i dokumentowania go w teraźniejszości”.

Wybrane fotografie z archiwum Van Der Zee są obecnie wystawiane w National Gallery of Art w Waszyngtonie do 30 maja 2022 roku.

0 comment
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Newer Posts
Older Posts